öyrendiyini açıb demesi üçün israr edir, bir yandan da ağlayırdı.
– Nese eşitmisen? Niye bu haldasan? Xeber çıxıb? Düzünü de, gizletme.
Onlar meni heyetde Leylanın yanında bildikleri üçün rahat şekilde danışırdılar. Otaqdakı ab-hava, seslerinin ahengi mene yaxşı heç ne ved etmirdi.
Anamın heyecanla verdiyi suallardan sonra elim-ayağım boşaldı, üreyim çırpına-çırpına atamın ne deyeceyini gözlemeye başladım.
Atam derinden köks ötürüb handan-hana dillendi:
– Gizlin qalası daha heç ne yoxdur ki, gizledem de. İnden bele istesek de gizlede bilmerik. Ne deyim? Ne eşitmek isteyirsen? Yıxıldı evim! Göz göre-göre balam bedbext oldu. İndi gel yaşa bundan sonra görüm nece yaşayırsan, nece tab getirirsen!
– Bele deme, sen Allah. Allahın rehmi çoxdur. Razıyam, desinler yaralıdır, amma balası atasız qalmasın. Balam sahibsiz qalmasın, ey uca Allah, özün möcüze göster. Qıyma!
Atam anamın sözünü ağzında qoyub ona çemkirdi:
– Ay qız, besdir nağıl danışdın! Bu vaxta qeder yaralı qalar? Menim sesimi niye qaldırırsan? Bunu bir vurun da başınıza! Uşaq deyilsiz. Özümüzü aldatmağın daha yeri yoxdur. Yaralılar hamısı hospitallarda! Şehid olanlar çoxdan defn olunub. Neçe gün keçib, xeberin var? Meyiti de tapılmırsa, demeli, minaya düşdü, tike-parça oldu, başqa cür ola bilmez.
Bu söz üreyimi dağlayıb, cızdağımı çıxardı.
Nece sarsılmışdımsa, nece telatümle nefes alıb-verirdimse, deyirdim bu deqiqe üreyim köksümden çıxacaq. Azacıq ümidim vardı, o da atamın bu sözlerinden sonra öldü. Atam sözüne davam ederek:
– İndi emisi ile görüşdüm, – dedi. – Camaat orada yas hazırlığı görür, sen burda mene nağıl danışırsan. Hele de möcüze umursan! Besdir! Seni and verirem Allaha, tek burax meni, imkan ver bir az özüme gelim. Görüm ne edirem! Başıma haranın daşını salıram! Bundan bele bu qızın, bu uşağın üzüne baxa-baxa nece yaşayacam, heç özüm de bilmirem. Ac-susuz qalmayacaq, uşaq da böyüyecek. Her şey öz yoluna düşecek, amma men onlara her baxanda o dünyanı görüb
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç