ikinci defe sarsıldım.

O da meni görende duruxdu. Addımlarını yavaşıdıb yoluna davam etse de, mene zillenmiş iztirab dolu baxışları, simasındakı sarsılmış ifade meni yerimde silkeledi. Yer-göy başıma fırlandı. Qarşımda dayanan, meni xestexana dehlizinde menen yıxılmış, qem-qüsseden, kederden darmadağın olmuş bir veziyyetde, gözü yaşlı görüb alt-üst olan bu adam RÜFET idi.

Yatsam yuxuma da girmezdi ki, tale bizi ne vaxtsa bele ağır bir günde üz-üze getirecek.

Heyat meni yerden-yere vurub, o ki var sındırıb, bir vaxtlar sevgisinden deli olduğum bu oğlanın qarşısına bedbext olmuş halda, bele bir veziyyetde çıxardığı üçün men bir daha öldüm sanki. Daha ona teref baxmağa tabım çatmadı, qüvvem tükendi. Gözlerim yaşdan perdelenmiş halda baxışlarımı derhal qaçırıb yoluma davam etmeye çalışdım. Spirt, iyne-derman qoxuyan ağır ab-havalı bu dehlizden çıxıb temiz hava udmaq isteyirdim. Boğulurdum. Üreyim partlamaq derecesinde idi. Lakin çox uzaqlaşa bilmedim. Birden gözlerim qaraldı ve men tir-tap yere serildim. Bu andan sonra baş verenler mene melum olmasa da özüme gelib gözlerimi açanda başımın üste bir vaxtlar tibb kollecinde menimle, lakin ayrı bir fakültede oxuyan Gülnareni gördüm:

– Özünü nece hiss edirsen, Melek?

Tutqun nezerlerle onu süzdüyümü görüb, gülümsedi.

– Tanıdın meni?

– Tanıdım. – Soyuq sesle dedim. – Sizleri unutmaq mümkün deyil.

Bu eyhamımı göyde tutan Gülnare bununla bele özünü sındırmadı. Başqa söz dedi:

– Kolleci bitirenden sonra bura işe düzeldim. İller nece tez gelib-keçir. Bir az evvel anan burda idi. Eşitdim senin de bir oğlun var, Allah saxlasın.

Dilucu razılıq edib, yerimden qalxmağa çalışdım.

– Dayan, tezyiqini ölçüm, sonra.

– Ehtiyac yoxdur! Atamı görmek isteyirem! – deyib onun elini geri iteledim.

– Atanı reanimasiya şöbesine yerleşdiribler. Hekim onsuz da icaze vermeyecek onu göresen. Dayan, bir özüne gel.

– Sen mene göre narahat olma!

Bunu deyib çarpayıdan enmek isteyende palatanın açıq qapısından

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>