dehlizde divara söykenib içerini gözetleyen Rüfeti gördüm. Hiddetle Gülnareye baxdım.

– Vallah, menim bir günahım yoxdur. – O, yazıq-yazıq üzüme baxdı. – O, hemişe bura gelir, söhbet edir, menimle derdleşir.

Gülnare Rüfetin yaxın qohumu idi. Rüfet mene olan sevgisini iller önce onun vasitesile mene bildirmişdi. Ondan mene söz gönderir, şirin vedler verirdi. Elçilerini göndereceyini, hetta vaxtını-vedesini bele mene çatdırmışdı. Meni sevgisine, dürüstlüyüne inandırmış, emin etmişdi. Amma çox keçmeden başqa birine nişanlanması xeberi gelmişdi mene.

Rüfet bunu gözleyirmiş kimi dehlizde dayananların gözünü oğurladıb palataya girdi. Gülnare bunu görende narahat halda onun qarşısına keçib yolunu kesdi:

– Ne edirsen? Mene problem yaratma, sen Allah. Qohum-eqrebası burdadır. Sonra gelib yaxamdan yapışarlar ki, görüş teşkil elemisen.

– Qorxma. Cemi 5 deqiqe başlarını qat, sözümü deyim, gedirem.

– Ne menası var inden bele? Öz başına iş açma!

Nifretle onu süzdüyümü gören Rüfet Gülnareni yola getirmek üçün baxışları ile az qala yalvardı. Lakin menim sert sesime duruxdu:

– Çıx bayıra!

Yerinden qımıldanmadan dinmezce üzüme baxdı. Düzü, onun buna cüret edeceyini sanmırdım.

<< 1 ... 4 5 [6]