Ne dediyimi duymamış kimi çekine-çekine ehtiyatla salam verdi.

Açıq eyham vurdum:

– Sen menimle salamı çoxdan kesmisen. Ne üzle, ne cüretle qarşıma çıxıb meni dindirirsen?

– Belke bir az mülayim olaq? Qarşımızdakı insanı dinlemeyi bacaraq. Elbet menim de esaslı sebeblerim vardı.

– Heç bir izaha ehtiyac yoxdur. Çünki artıq bir menası qalmayıb. Bir de qetiyyen qarşıma çıxma!

Bunu deyib palatadan çıxmaq isteyende o, çevik terpenib qoluyla qapını tutdu, yolumu kesdi:

– Men sene pislik elemerem, narahat olma.

– Sen mene pisliyi 7 il bundan evvel elemisen! Bundan artıq ne edeceksen? Gözümden çıxan her damla yaşda günahkar sensen!

Sözlerim onu nece tutdusa ixtiyarsız olaraq köks ötürdü. Gülnare ona getmesini işare etdi. Amma o, yerinden terpenmedi. Bir gözü boynumdakı Elşadla menim adımın baş herflerinin yazıldığı boyunbağıda:

– Neye ehtiyacın olsa, sene ve uşağa destek olmağa hazıram, – dedi.

– Bizim senin desteyine ehtiyacımız yoxdur. Ve senin de bizim qayğımıza qalmaq üçün bir sebebin yoxdur! Emim oğlu, qardaşım, qaynım, yaxud bir yaxınım deyilsen. Bize destek olmağa kifayet qeder yaxınlarım var. Sen Elşad ola bilmezssen. Özünü yorma.

– Haqlısan, men kiminse sevdiyine zor gücüne sahiblenmerem. O ise bunu gözel bacarır.

Kinayesi, eyhamlı sözleri meni özümden çıxardı. Nece odlandımsa artıq kiminse eşide bileceyini de nezere almadım. İllerden beri yığılıb qalan bütün nifretimi, acığımı ağır şille kimi bir-bir üzüne çırpdım:

– Sen hansı sevgiden danışırsan? Sen sevgini çoxdan mala-mülke deyişmişdin! İndi gelib heç ne olmamış kimi gözlerimin içine baxa-baxa özüne beraet qazandırıb mene eşqname oxuma! Onun senden ferqli olaraq sevgisini etiraf etmeye ve sahiblenmeye gücü, cesareti çatdı. Sözünün üstünde durdu. Ferqi yoxdur ne formada. Esas odur heç neye boyun eymedi. Mübarize aparmağı bacardı. Sevdiyini yarı yolda buraxmadı. Sense hüner edib bir kelme sözü bele mene etiraf etmeye cesaret tapmadın. Bilirsen, eslinde sene minnetdar

[1] 2 3 ... 5 >>