hörmetle qarşıladılar.

Qapıdan içeri girende Zeynalı hele uzaqdan görmekle ele bildim başımdan aşağı qaynar su elendi. Bütün bedenime od, heraret geldi.

Hüseyn evde qucaqdan-qucağa gezirdi. Ele bil bu son 3 günde bülbül kimi dil açmışdı uşaq.

Durmadan “Dede… dede…” deyib atasını çağırırdı. Ondan bu kelmeni her duyanda qayınanamın yarasına ele bil duz basırdılar. Sakitleşmek bilmeden yanıqlı-yanıqlı ağlayırdı.

Bir ara yene üreyi sıxılmışdı. Su istediler. Bardağı suyla doldurub yanlarına getdim. Suyu ona uzadanda ele bir baxışla üzüme baxdı ki, sanki efvini isteyirdi.

Men de ana idim, onu çox gözel başa düşürdüm. Bu deqiqe ne hissler keçirdiyini, tebii ki, anlayırdım. Bu perişan halına üreyim ağrısa da o mene ele derin yaralar vurmuşdu ki, ebediyyen qaysaq bağlamayacaqdı. Üreyim barışmırdı onunla.

Çox keçmeden qulağıma İlkinin sesi geldi. Özümü eyvana atdım. O, indice gelib çatmışdı. Hüseyni bağrına basıb hönkür-hönkür ağlayırdı.

Atası ve bir neçe qohumu onu sakitleşdirmeye çalışsalar da, özünü ele ala bilmirdi. Gözü mene sataşanda daha da kövreldi. Men pillekeni yüyrek enib ağlaya-ağlaya ona sarıldım.

İlkin alnımdan öpdü. Onu boğan qeherden gücle dillene bildi:

– Gelinbacı, men tanıdığım Elşad son damla qanına qeder mübarize aparıb direner ki, neyin bahasına olursa-olsun size qovuşsun! Bele asanlıqla ölüme teslim olmaz! İnanmıram bu xebere! Bilirem ki, qayıdacaq! Menim qardaşım zeif iradeli deyil! – deye-deye döne-döne Hüseyni öpdü. – Can dede! – Uşağın dilinden bunu duyanda tekrar hönkürdü. – Senin adına da, özüne de qurban olum, adın Hüseyn atana kömek olsun! Gelecek ata!

İlkin gelenden Hüseyni qucağından yere qoymurdu. Onu bağrına basıb tez-tez öpdüyünü, heyetde gezdirdiyini görürdüm.

Hemin gece qayınatamın telefonuna gelen qefil zeng hamını heyretde qoydu. Elşad tapılmışdı. Yaralı idi ve herbi xestexanaya gönderilmişdi.

İlkinle atası derhal çıxdılar, gece ile yola düşdüler.

11-ci bölüm
Elşad hele xestexanada iken onun

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>