deli olmusan? – İlkin özünü itirdi. Elşadı zorla yerinde saxladı. – Sene qalxmaq olmaz!

– Bu gedişle deli olacam, beli! Çünki sen meni başa düşmürsen! Üreyim partlayır uşaq üçün. Nece başa düşesen e, meni?

– Sakit ol, özünü ele al. Gedib getirerem, görersen ikisini de.

– Bir neçe saat vaxt verirem sene! Qayıt rayona, götür gel! Yoxsa baxmaram veziyyetime, özüm qalxıb gederem! – Elşad çılğın baxışlarla qardaşına baxıb, xeberdarlıq etdi.

İlkin tibb bacısına veziyyet barede xeber verib, Elşadla maraqlanmasını istedi. Elşaddan gizlin ona pıçıldadı:

– Bir iyne vurun buna, yatsın, – deyib narazılıqla başını buladı. – Allahdan delinin biri idi, bu emeliyyatlar bir az da deli eledi.

***

Elşadı görmek üçün üreyim uçunurdu. Hesretinden deliye dönmüşdüm.

İlkinden meni de özüyle xestexanaya aparmasını xahiş edende o: “Hele meslehet görmürem, gelinbacı. Ağrıları çoxdur, iyne vurub yatızdırırlar. Tesevvür ele de, esebi adam, bir az da esebi olub. Bir balaca özüne gelsin, gederik” – demişdi. Men de daha israr etmeyi lazım bilmemişdim.

Hemin gün İlkin Elşadın yanından gelmişdi. Qapıdan içeri giren kimi mene:

– Erin deliye dönüb! Mene o söz qalmadı ki, demesin. Getir Hüseyni, aparım görsün. Yoxsa menim aqibetim pis olacaq! – dedi. Sonra diqqetle meni süzüb soruşdu. – Getmek isteyirsen sen de?

Artıq dözümüm tükendiyi üçün “he” menasında başımı terpetdim.

Texminen bir saat sonra yola düşdük.

Hospitala çatanda girişde Elşadın dostu Natiqle rastlaşdıq. Elşadın yanından gelirdi. İlkinle el-ele görüşdü. Hüseyni öpüb, hal-ehval tutduqdan sonra bizden ayrıldı.

Elşaddan xeber gözlediyimiz o ağır günlerde Natiqin heyetde bir kenara çekilib hönkürtü ile için-için ağladığının defelerle şahidi olmuşdum. İndi oğlanın rengi durulmuşdu, ehval-ruhiyyesi yüksek idi.

Biz palataya girende Elşadın damarına iyne vururdular. Gözü yolda olduğu üçün qapı sesine derhal çevrildi. Gözleri gözlerime sataşan kimi bütün bedenim yarpaq kimi esdi. Üreyim şiddetle

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>