vurmağa başladı.

İlkin qucağındakı Hüseyni Elşada teref apardı:

– Bu da Hüseyn kişi! Gelib atasına baş çekmeye!

Tibb bacısı işini görüb qurtaran kimi Elşad eliyle İlkine uşağı ona vermeyi işare etdi. Hüseyni qollarının arasına alaraq hesretle öpüb, qoxuladı. Arada fürset tapıb mene de baxdı.

İlkin bizi tek qoymaq üçün palatadan çıxdı.

Özümde qüvve tapıb ona doğru getdim.

Elşad bir qolunun üste Hüseyni qoyub, o biri qolunu mene teref açdı. Kövrelib ona ne vaxt sarıldığımı bilmedim. Hönkür-hönkür ağladım. Üreyim nece dolub qabarmışdısa hele-hele boşalan deyildi. Göz yaşlarım sele dönmüşdü. Onu gördüyüme hem sevinir, hem de Elşadın bu halına-veziyyetine döze bilmirdim.

Terpede bilmediyi yaralı ayağına, qollarının, ellerinin torpağın üstünde sürünmekden kol-kosda, daş-kesekde kesilmiş, cırılmış yerlerine baxdıqca daha da kövrelirdim.

Elşad diqqetle meni süzüb:

– Seni görende tanıya bilmedim, – dedi. – Hemin Melek deyilsen.

– Senden xeber tutmadığımız günler asan keçmedi.

Elşad uzun, derin bir baxışla gözlerimin içine baxdı. Qısa süren bu sükutda yalnız baxışlarımız danışdı. O, marağını boğa bilmeyib soruşdu:

– Nece gelib çıxdınız rayona? Atam getirdi?

Gözlerimi Elşadın gözlerinden ayırmadan başımı yüngülce terpetdim.

O, bir qeder fikirli göründü. Daha bir neçe sual verdi ve men cavablandırdım.

Hüseyn dinc dayanmırdı. Atasının yaralı ayağına toxunmasın deye yerimden qalxıb onu Elşaddan aldım. Bu zaman Elşad baxışlarını qefilden qarnıma zilledi. Ve meseleden hali olub, tutulub qaldı. Derin köks ötürdü:

– Elşadın ucbatından biri de qurban getdi? – Bunu deyib, dodaqlarını bir-birine sıxdı. Gergin göründü.

Men Hüseyn qucağımda tekrar öz yerime oturaraq meyus halda:

– Qismet deyilmiş, – dedim. – Allahım onun evezinde seni yeniden mene qaytardı! – Elimi Elşadın saçlarında gezdire-gezdire elave etdim. – Bizi bir de hesretinde qoyma! Menim daha qüvvem qalmayıb qorxu-heyecan keçirmeye!

Elşad başımı sinesine sıxdı.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>