ifade, qardaşına sesini qaldırdı. Ve eyni zamanda mene: – Sen eve keç, – dedi.

Men bele bir meqamda Elşadı burada atıb getmeye ürek etmirdim, o ise burada ister-istemez işlene bilecek her hansı bir söyüşü, tehqiramiz ifadeni menim eşitmeyimi istemirdi. Xüsusile de qardaşlarının dilinden.

İlkin nece qezeblenib özünden çıxmışdısa Elşadı dinlemedi. Esib coşa-coşa ağzından çıxanı Zeynala demeye başladı.

Sakit ve mülayim tebietli İlkini birinci defe idi bele esebi ve gergin görürdüm.

Zeynal yerden qalxıb eliyle çenesini ovuşdura-ovuşdura:

– Böyümüsen? – deye kinaye ile qardaşına sual verdi.

Ele bildim onu vuracaq, amma vurmadı.

İlkin ona baxa-baxa hirsinden dilini-dodağını gemirdiyi halda Zeynal bunu görmürmüş kimi öz sualını özü de cavablandırdı.

– Maşallah, böyümüsen! Görürem, artıq el-qolla danışırsan menimle!

Elşad ters-ters İlkini süzdü:

– Bu ne hereketdir? Heç utanırsan?

– Beli utanıram! – İlkin hiddetle sesini qaldırdı. – Bele qardaşım olduğu üçün utanıram! Bu insan deyil! Başının güllesi eskikdir! Kişi bunu elemezdi!

– Kes sesini! Qoduq! Cükküldeme!

Zeynal bunu deyende İlkin özüne hakim ola bilmedi. İreli cumub ona bir yumruq da ilişdirdi.

Elşad bunu görende bir anlıq ne veziyyetde olduğunu unutdu. İlkine mane olmaq üçün qeyri-ixtiyari yerinden qalxıb yaxasından yapışaraq bir hemlede onu hirsle kenara iteledi.

– Çaşmısan, sen?! – deye ona bağırdı. – Özüne gel!

Lakin ayaq üste serbest dayanmağa çox davam getire bilmedi. Dehşetli bir ağrı qopub bütün vücuduna yayılanda:

– Axxx!.. – deyib, ezab içinde arxasındakı skamyaya çökdü. Eliyle yarasının üstünü tutdu. Dişlerini bir-birine sıxıb tab getirmeye çalışdı. Lakin sakitleşe bilmedi.

– Elşad! – deyib, yarı yoldan qayıtdım, heyecanla tez yanına yüyürdüm.

İlkin de duruxdu. Amma Elşadı bele görende Zeynala olan qezebi bir az da qaynayıb coşdu.

– Ölmeli adamsan sen! Haram olsun sene olan yaxşılıqlar! Evezini bele ödedin? Nece baxa bilirsen qardaşın gözünün

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>