içine?!
– Ne elemisiniz, aye, mene? – Zeynal qardaşının üzüne durdu. – Ne minnet qoyursan menim boynuma?
– Belke öz şotuna fırlanırdın içeride? Belke öz gücüne salamat qalmısan? Atamla Elşad olmasaydı, seni içeride bir günün içinde ezerdiler, alçaq! Sineni qabağa verib, genele-genele “Men yaxşı oğlanam” demekle deyil!
– Arvad kimi qaxınc qaxma mene, get işinle meşğul ol! Ana uşağı! Kişi olub menimçün! Sen ne vaxt böyüdün ki, indi meni divara direyirsen?!
İlkin ağzını doldurub nese demek isteyirdi ki, Elşad ağrıdan qıvrıla-qıvrıla qardaşlarına seslendi:
– Besdirin! Yığışdırın özünüzü! İlkin, sus! Sakit ol!
– Elşad, üreyim partlayır! Sen bu alçağı yaxşı tanımırsan!
– Sus dedim! Heddini aşma!
– Senin bu eclafın elediyi qeletden xeberin yoxdur! Deye bilmirem! Adını kişi qoyub, kişilikden bixeber! – İlkin üsyan etdi.
– Qoduq! Ne çerenleyirsen? – Zeynal İlkinin üstüne yeridi. – İş vermeye gelmisen? – Ve menim burada olduğumu nezere bele almadan tehqiramiz söz işletdi.
– Besdir! Ağzınıza geleni danışmayın! – Hövselesi daralmış halda qardaşlarına sesini qaldıran Elşad canının ağrısını qovmaq üçün eliyle üz-gözünü ovuşdurdu. Sonra mene çemkirdi. – Sene eve keç dedim!
Elşadın iradından sonra İlkinin gözü yalnız indi mene sataşdı. Baxışlarımız onunla toqquşanda hemin gece Zeynalın etdiklerini Elşada açıb demesin deye az qala imdad dileyirmiş kimi baxışlarımla ona yalvardım.
İlkin od tutub yanırdı. Rengi pörtmüşdü. Men de bunu ondan isteyende o, ne menden keçe bildi, ne de haqsızlığı qebul etmeye gücü çatdı. Çıxılmaz veziyyetde qaldığı üçün hirsinden yanındakı stullardan birine tepik atdı. Hiddetle üzünü çevirib getdi.
– İlkin! – Elşad bir neçe defe arxasınca ona seslense de o, dinlemedi. Küçeye çıxanda darvazanın qapısını zerble çırpdı.
– Quzu kesim qeyretine! – Zeynal istehza ile onun arxasınca dillendi. – Böyük şeher bizim bu südemerin gözünü emelli-başlı açıb! Kişi qırığı!
Elşad ters-ters Zeynalı süzüb, elini şalvarının cibine
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç