kimi axşamüstü başlamır.

– Ne bilim, baxarıq da.

Qaşının birini alnına qaldırıb gözucu meni süzen Elşad:

– Baxarıq yox, baş üste! Böyük söz deyende kiçik emel etmelidir, ata qurban. Hele öyrene bilmemisen? – deye saçımı qulağımın arxasına keçirdi.

Elşadın sözlerine ister-istemez dodağım qaçdı. O ise gelecekle bağlı ne düşündüyünü diline getirdi:

– Deyirem, böyük heç. O, düzelen deyil. Amma bu İlkini gerek evlendirek. Vaxt keçir. Besdir avaralandı. Bu defe gelende onu aldadıb mütleq evlendirecem!

– Day, aldatmaq niye?

Elşadın dodağı qaçdı. Yarı ciddi, yarı zarafat mezeli bir ifade ile izah etmeye başladı:

– Evvel qulağa xoş gelir de evlenmek sözü! Sevincek olursan! Özün de bilmeden burunlu-qulaqlı düşürsen teleye! Baho! Meslehet verenlere aldanıb evlenirsen, ağlın başına gelende artıq gec olur. Arvad alır bütün ixtiyarını elinden! Uşağın azadlığı elinden gedecek de. Ona göre deyirem ki, aldadım.

– Puahh! – Ters-ters onu süzdüm.

– Elşadın canı üçün düz sözümdür! – Menim üzümdeki ifadeye Elşadı gülmek tutdu. Onun gülmeyi meni bir az da özümden çıxartdı.

– Azadlığın elinden gedib?

– Getmeyib? – Meni qıcıqlandırmaq üçün gülmeye davam etdi. – Men beyem hemin Elşadam? Gözümün odunu nece aldınsa, el-qolumu nece bağladınsa, zalımın balası, ixtiyarım nedir dönüb etrafıma baxam. Başıaşağı işe gedib, işden qayıdıram. Quzu kimi!

– Yüz Melek ola, sen bildiyini edeceksen! Meni hövseleden çıxartma!

– Şere, böhtana keçme, gözel qız.

Yumruğumu düyünleyib, bütün hirsimle qoluna vurdum. Hiddetle ayağa qalxanda Elşad bileyimden tutdu.

– Getme, sözüm var sene.

Men onu dinlemeyib elinden çıxmağa can atdım. Bir hemlede özüne doğru çekib yanında oturtdu. Boynumun ardından yapışıb dodaqlarını qulağıma diredi. Ve bir gözü evin penceresinde, güleş ifade ile pıçıldadı:

– Sen menim nefesimsen, qısqanc pişik. Başlama o deqiqe adamı cırmaqlamağa. Yadında saxla, sen olmasan, demeli, men de yoxam. Çatdı sene fikrim?

Ona inanmadığımı belli

<< 1 [2] 3 4 5 >>