eden bir baxışla gözlerinin içine baxıb dinmedim.

– Söz soruşuram. Çatdı?

Küskün ifade ile gözlerimi gözlerinden qaçırıb, başımı terpetdim.

– Ehsen. İndi get süfreni hazırla, duşdan beş deqiqe sonra metbexdeyem. Ölürem acından. Terpen!

2 ay sonra İlkine toyda görüb beyendiyi bir qızı adaxlayıb, nişan meclisi etdiler.

Nişan günü men güzgünün qarşısında özüme el gezdirib hazırlaşmaqda iken Elşad çoxdan gözlediyim sualı verdi.

Qızılları soruşdu.

Diqqetcil ve bütün xırdalıqlara fikir veren bir insan olduğu üçün bu onun nezerinden yayına bilmezdi.

– Hemin vaxt xestexanada unutmuşam. Çantada idi. Yaddan çıxıb qalıb palatada. Ele bir veziyyetde idim ki, yadıma düşen qızıl deyildi.

Ağlıma gelen ilk yalanı dilime getirdim. Ve kiminse ucbatından ona yalan danışdığım üçün sıxıldım. Özümü hedden artıq pis hiss eledim. Amma ayrı çarem de yox idi. Ve evde bu günedek heç kim bu barede heç ne bilmirdi.

Elşad bir qeder fikirli göründü. Cavab onu qane etmediyi üçün adeti üzre şübheli-şübheli soruşdu:

– İtirmisen, başa düşdük. Yaxşı, bes men niye bundan indi xeber tuturam? Berekallah!

– Söz düşmeyib, dememişem. Böyütme. – Narazılıqla onu süzdüm. Bir anlıq susub, sonra yeniden dillendim. – Mene qızıldan vacib seninle Hüseyndir.

Elşad fısıldayıb:

– Bir az celd ol! – deyerek otağı terk eledi.

Nişan meclisi çox gözel ve tentene ile keçdi.

İndi hamılıqla İlkinin bir neçe ay sonra baş tutacaq toy merasimine hazırlaşırdıq.

Çox keçmedi ki, Leyla üçün de nişan üzüyü getirdiler. Bacım da tezlikle öz yuvasını qurub gelin köçecekdi.

Başımız ard-arda xeyir işlere qarışdığı bu erefede bir gün Elşad meni özüyle evin qarşı terefindeki boş saheye getirdi. Ve gözlerinin içi güle-güle mene bilmediyim bir xeber verdi:

– Atam bu yeri mene verib. Bir xeyli var, demişdi ne vaxt istesen ev tikdir özünçün. Bu erazi sene aiddir. Men de danışmışam ustalarla. Materialı, daşı, qumu, sementi, ne lazımdırsa sifariş vermişem. Buraları sahmana salsınlar, bir

<< 1 2 [3] 4 5 >>