Elşad evin tikintisi ile bağlı gelecek planlarından söz açıb böyük hevesle bunu mene danışmaqda idi ki, bu vaxt qefil gelen bela kimi Zeynal heyete girdi. Yene hemin veziyyetde. Onu her gün bu evde bele gördükce özümü tehqir olunmuş hiss edirdim.

Elşad qardaşının üzüne baxan kimi meseleni anladı. Tutulub qaldı. Menim üzümdeki ifadeni gözucu izleyib, dodaqlarını bir-birine sıxıb dayandı.

Zeynal bize yaxınlaşıb, qızarmış gözleri axa-axa mene sual verdi:

– Ne var yemeye? – Cavab vermedim. Zeynal kinaye ile tekrar mene seslendi. – Ağır eşidirsen deyesen. Seninleyem. Nese var zeherlenmeye?

Elşad qardaşının mene olan münasibetine, xüsusile onun bu veziyyetine gerilse de dillenmemek üçün özünü tutub durdu.

Zeynal ise menim yerimden qımıldanmadığımı görende xidmetçisine emr eder teki teleb etdi:

– Dur ayağa, yemek hazırla!

Narazılıqla Elşadı süzüb, naelac yerimden qalxdım. Men pillekene qalxanda Zeynalın kinaye ile Elşada dediklerini duydum:

– Sen buna öz yerini başa salmamısan, ya eksine? Eve çatan kimi kendiri atıb boynuna, istediyi yere sürüyür seni? Şille-yumruq görmeyib deyesen.

Elşadın gerginlikle köks ötürdüyünü duydum.

Hirsimden dişim bağırsağımı kese-kese Zeynal üçün xörek isidib, dolu mecmeyi ile yeniden heyete endim. Ve gerginlikle masanı hazırlamağa başladım. Zeynal atmacasından qalmadı. Meni tebden çıxarmağa davam etdi.

– Böyüklerinin başı qarışıq olub, yoxsa yadlarından çıxıb sene terbiye vermek? Edeb-erkanı kimden öyrenmisen? Ne edek, bir parça çörek isteyende ayağına yıxılıb yalvaraq? Kimlerden olduğunu deseydin, belke tanıyardıq. Baş eymek lazımdırsa, baş eyerdik.

Elşad altdan-altdan qardaşını süzür, reng verib reng alırdı.

Men dolub-doluxsunmuş halda üzümü çevirib masadan ayrılanda o, sebrine hakim ola bilmedi. Sert tonda qardaşına dillendi:

– Danışığına serhed qoy danışanda. Küçe adamı ile danışmırsan. Sene yalnız ona göre hörmet edib ağır söz demirem ki, menden yaşda böyüksen. Herçend hörmet qanan, hörmete layiq

[1] 2 3 ... 6 >>