olan insan deyilsen, amma meni buna vadar eleme ki, hörmetsizlik edim.
Elşad bunu deyib, esebi bir hereketle yerinden qalxdı. Küçeye çıxdı.
Bir qeder sonra otağa gelib, mezemmetle meni süzdü:
– Hiss eledin ki, menim yanımda menim qardaşıma ne edebsizlik eledin?
Doluxsunmuş halda onu süzdüm. Haqsızlığa bundan artıq davam getire bilmedim:
– Edebsizliyi men edirem? Senin xeberin var qardaşından? Dediyi sözlerden! Davranışlarından!
– Her kimdir, qardaşımdır da. Sen bu gerçeyi deyişe bilmezsen! En azından mene göre hörmetini saxlamalısan!
Özüme hakim ola bilmedim:
– Elşad, men bu adamla bir evde qalmaq istemirem! Çünki bacarmıram! Mene yazığın gelsin!
– Bura onun da evidir! Men heç kimi qova bilmerem evinden!
– Kimise qovmağa ehtiyac yoxdur. Gedek burdan. Yalvarıram, Elşad. Men artıq yorulmuşam. Gücüm qalmayıb. Güclü biri kimi görünmekden, mene hörmet qoyulmadığı halda edebli davranmaqdan, susub içerime vurmaqdan, her şeyden, her şeyden yorulmuşam. Niye burada saxlamısan bizi?
Elşad dillenmedi. Gözlerini menden qaçıra-qaçıra susdu.
– Heç olmasa sebebini de, bilim. – Qolundan tutub onu özüme teref çevirdim. Gözlerim yaşdan perdelenmiş halda israrla cavab istedim. – Sen Hüseynsiz bir deqiqe ayrı qala bilmezdin. İndi günlerle üzünü görmemeye razı olursan. Ne möcüze baş verdi ki, sen bizi özünden qoparıb atmağı lazım bildin? Ne oldu sene? Niye bele deyişdin?
– Men hemin adamam! Bu sene bele gelir! Başa düşmemiş kimi danışma! – Elşad da sesinin tonunu qaldırdı. – Sizden imtina etmemişem, heftenin beş günü işdeyem! Ne edim bes?
– Nece yeni ne edim? Bizi de öz yanına apar. Seninle her çetinliye dözerem, istenilen şeraitde yaşayaram, amma teki yanında olum. Bizim haqqımız çatmır beyem insan kimi yaşamağa? Ömrümüzün sonuna kimi meger ayrı qalmağa mehkum edilmişik? Niye? Ne sebebe? İzah ele, men de bilim günahım nedir! Niye bu qeder zülm çekirem!
– Sakit ol bir az.
– Sakit ola bilmirem! Çünki seni başa düşe bilmirem. Bu qeder
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç