ezab-eziyyete qatlanıb dözdüm ki, axırda dönüb-dolanıb yene bura qayıdım, Hüseynle meni burada girov qoyasan?
– Kes sesini! – Elşad esebi halda mene bozardı. – Başından böyük qelet eleme!
– Bilirsen ne var? Onun iyne vurub mene istediyi sözü demesini sen qebul ede bilirsense, öz işindir! Amma men hezm ede bilmirem…
Elşadın qefil şillesi sözümü ağzımda qoyub meni susdurdu. Duruş getire bilmeyib taxtın üstüne yıxıldım. Elimi od tutub yanan sifetime tutub hönkür-hönkür ağlamağa başladım.
– Xoşun gelmir? – Başımın üste dayanan Elşad mene bağırdı. – Senleyem! Dillen! Xoşun gelmir, buyur, qapı açıqdır! Amma getsen Hüseynsiz gedeceksen!
Elşadın sözleri qulaqlarımda şimşek kimi çaxdı.
Bizim sesimize yuxudan diksinib oyanan ve çarpayısında hıçqırıqlar içinde ağlayan Hüseyn gah mene, gah atasına baxıb titreyirdi. Göz yaşlarım yanaqlarıma süzüle-süzüle dedim:
– Mene ne desen, ne etsen haqqın var! Men buna layiqem! Çünki mükafatım qovulmaq olmalı idi bir gün, bunu bilirdim. Sen kimese göre meni vurmağa adet etmisen! Men de kiminse ucbatından ezab çekmeye öyreşdim! Eslinde bizim bir-birimizden ferqimiz yoxdur. Sadece sen özün-özünü yanlış anlamısan. Ne men, ne de Hüseyn senin nefesin deyilik. Sen nefesi bunlarla alırsan.
Dodaqlarını bir-birine sıxıb dayanmış Elşad gerginlik içinde meni dinleyirdi. Bir gözü Hüseynde idi. Sonuncu sözlerimden ezab içinde fısıldadı. Bir anlıq eseble diline getirdiyi söze peşman olsa da artıq gec idi.
Men Hüseyni çarpayısından götürüb, Elşada müracietle:
– Men hazıram, apara bilersen! – deyib, yanından ötüb keçdim.
Menim bunu demeyimle Elşad özüne olan hiddetinden gece lampasını bir anda tumbanın üstünden götürüb hirsle divara çırpdı. Lampa iki bölündü. Men diksinib uşaq qucağımda qapının tinine çekildim. Hüseyn yeniden qorxub çığırmaqa başladı. Onu sakitleşdirmek üçün derhal otağı terk etdim.
Elşad yerinden terpenmeden iki eliyle başını sıxıb dayanmışdı. Gerginlikle nefes alıb-verirdi.
Yol boyu heç birimiz
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç