Tamam ciddi halda:

– Üreyidir. Ciddi müalice lazımdır. Özünü qorumalıdır bundan sonra. Sehlenkarlıq edib vaxtında düşmeyib derdinin dalınca. Neticesini evvel-axır göstermeli idi. Can tab getirer bu qeder müsibete, gerginliye? Daş olsa çatlayardı. Getdi de sağlamlığı elinden. Xestelik tapdı.

Başımı aşağı salıb dinmedim.

– Elşad zeif iradeli bir insan deyil. Amma onu sizin evden getmeyiniz yıxdı. Buna tab getirmeye gücü çatmadı. Onu tek qoyma, gelinbacı. Sehvleri çoxdur qardaşımın, amma ona bu cür ceza verme. O, siz olmadan yaşaya bilmez! Eger onun siz yox iken nece ezab çekdiyini görseydin, mene haqq vererdin.

Eve qalxdıq. İlkin Hüseyni bizim otağa – Elşadın yanına apardı. Onların arxasınca getsem de içeri keçmeye cesaretim çatmadı. Qapının ağzında ayaq saxladım. İçeriden İlkinin dediklerini duydum. Hüseynle idi:

– Oyanmayıb ata? Eybi yox, biz çıxaq bir azdan oyanar.

Hüseyn emisini dinlemedi. İnadla atasının yanında qalmaq istedi. İlkin de mecburen onunla razılaşmalı oldu.

– Yaxşı, sen deyen olsun. Atasının oğludur e, öz dediyi olmalıdır, vessalam! – deyib, İlkin otağı terk eledi.

Men açıq qalmış qapıya yaxınlaşıb Elşadı görmek istedim. O, üzü üste uzanıb berk yuxuya getmişdi. Taxtın kenarında tumbanın üstünde bir xeyli dava-derman, müxtelif hebler var idi.

Hüseyn atasını oyatmaq üçün qolunu dartır, elinin üstünden öpe-öpe onu çağırırdı.

Bu gördüklerim meni sızım-sızım sızlatdı. Onun bu hereketine gözlerim doldu. Nece bir günaha batdığımı derk etdikce vicdan ezabında qovruldum.

O, min bir cehdden sonra, nehayet, atasını oyatmağı bacardı. Elşad handan-hana aramla gözlerini açıb, yarıyuxulu halda Hüseyni qarşısında görende bir anlıq duruxdu. Belli ki, gözlerine inanmadı. Lakin bunun yuxu olmadığını tezlikle anlayanda derhal yerinde qalxıb oturdu. Hüseyni qucağına ne vaxt aldığını bele bilmedi. Ata-bala bir-birlerine sarıldılar. Elşad oğlumuzu öpüb qoxuladıqdan sonra:

– Bes anan… – “Haradadır” demek isteyirdi ki, gözü bir anda mene

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>