12-ci bölüm
2 AY KEÇDİ.

Artıq taleyimle barışmalı olmuşdum. Ev hazır olana qeder burada idik. Sesimi çıxarmayıb gözlemekden ve tablanmaqdan başqa çarem yox idi. Elşadın xeste yatağına düşmesi el-qolumu biryolluq bağlamışdı. Artıq getmek barede sözü dilime getirmeye de çekinirdim.

Bir sabah biz Elşadla bundan bele bize aid olacaq evin heyetinde iken İlkin üzüne sirayet eden fereh ve sevinc hissi ile bize yaxınlaşdı.

Elşadla ordan-burdan söhbet etse de hiss edirdim ki, qardaşına şad xeberi vermek isteyir, amma münasib bir meqam gezir. Nehayet, sözü zarafata çevirib qardaşına eşitdirdi:

– Ev tikilecek, inşallah. Sen o biri meseleni yubatma. Teles.

– Başa düşmedim.

– Burda başa düşmemeli ne var ki? Çalış bir az tez terpen de. İnşallah, qızını oğluma alacam!

Elşad çevrilib sual dolu nezerlerle mene baxdı. Qardaşının ne demek istediyini tam olaraq yene anlamadı.

Men tebessümle İlkini süzüb, ayaqlarımın ucunda qalxaraq Elşadın qulağına pıçıldadım:

– Zeyneb hamiledir.

– Ooo… – Aldığı bu xeberle Elşadı sevinc hissi nece sarsıdısa, el atıb İlkinin boynundan yapışdı. Bir hemlede onu özüne doğru çekdi. Başını sinesine sıxıb saçlarından öpdü. – Ay seni deyyus! – deye güldü. – Arxı bir tullan, gör ne olur, sonra menimle bazarlığa başla de. Tebrik edirem! Qedemleri yüngül olsun!

– Beri başdan elçiliyimi edim ki, sonra kimese söz vermeyesen de. – İlkin söz altında qalmadı, güle-güle qardaşının elinin altından çıxdı.

Elşad bunu duyanda tamam ciddi halda:

– Yox. Bu meselede mene üz vurma, – dedi. – Men sizin nesle qız vermerem!

İlkini tekrar gülmek tutdu:

– Bu nece olan işdir? Sen bizim nesilden deyilsen? Bes bu qız nece geldi sene?

– Gelmedi! Getirdim!

İlkin güleş ifade ile mene göz vurdu. Elşad sözüne davam ederek:

– O qayınatam idi, a kişi, bu qeder hengameye bir infarktla tab getirdi, buna şükür! – dedi. – Men döze bilmerem, boynuma alıram. Kimse qızımı incitsin, men de sakit dayanım?! Yox, qardaş, incime! Bilirem ki, oğlun

[1] 2 3 ... 7 >>