aldınız?

– Aldıq. – Elşad kederle dillenib, yene köks ötürdü.

– Netice ne oldu bes?

Elşad uzun, derin bir baxışla gözlerimin içine baxdı:

– Atam xerçengdir.

– Ne? – Heyretle onu süzdüm. Bu cavabı alacağım yatsaydım yuxuma bele girmezdi. Elşad menim üzümdeki ifadeni izleye-izleye nağıl elemeye başladı:

– Hekim kabinetine çağırdı. Menimle ikilikde söhbet eledi. Açıq danışdı. İnanmaq istemedim. Bir neçe hekime de gösterdim, hamısı eyni diaqnozu qoydu. – Köks ötürdü. – Netice budur. Çox berbad haldayam. Üç gecedir yatmıram.

Donmuş veziyyetde elece Elşadın üzüne baxır, onu rahatladacaq, az da olsa ümid verecek bir kelme söz tapmırdım. Gözümün önünde bele ezab çekmesine döze bilmirdim. Amma elimden de heç ne gelmirdi.

Elşad qüsse dolu bir sesle yeniden dillendi:

– Hamının atası bir gün dünyadan köçecek, bu hamının başına gelecek. Amma bunun bu qeder tez olacağını ağlıma getirmezdim. Men… Men hele hazır deyilem buna. Qebul etmeye hünerim çatmır. Açıq deyirem, indiden alt-üst olub yıxılmışam. – Elşad boğazına tıxanan qeherden sözlerini gücle tamamladı.

– Elşad… – Doluxsunmuş halda ona sarıldım.

O mene bildirmek istemese de körpe uşaq kimi ağlayırdı. Meni berk-erk bağrına basıb, üzünü saçlarımda gizletmişdi. İçerisine vurduğu hönkürtüsünü aydın hiss edirdim. Ve bu da mene çox ağır gelirdi.

Günler sonra Elşad atası ile birlikde yeniden Bakıya yola düşdü. Qayınatam xestexanaya yerleşdirildi.

***

Bir gün gece yarısı eve gelib çıxan Zeynal Elşadı eyvanda görüb, daha eve keçmedi. İstiqametini deyişib, tenbel-tenbel masanın arxasına keçdi.

Elşad qardaşının üzüne baxan kimi onun yene de narkotik qebul etdiyini anladı. Qaşları düyünlendi. Qanı qaraldı. İradla:

– Sene neçe defe xeberdarlıq etmeliyem ki, eve bu kökde gelme, – dedi. – Xeberin var ne gündesen?

– Xoşunuz gelmir, qeyretinize toxunur, her ikiniz arvad-uşağınızı da götürün, çıxın evden. Men atamın evi ola-ola küçelerde qalası deyilem.

Elşad hirsli-hirsli fısıldadı.

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>