çoxdan qurd-quş yemişdi. Oturub-durub Etibara dua elesin. Vaxtında dadına çatdı.

Zeynalın öz dilinden duyduğu bu sözlere qulaqları uğuldayan Elşad elinde tutduğu armudu stekanı daxili gerginlikle ovcunda sıxıb ne vaxt çiliklediyini hiss etmemişdi. Sifetinin ezeleleri titreye-titreye, rengi boğulmuş halda qanlı-qanlı qardaşına baxdı. Bütün bedenine od-alov geldi.

– Neylemisen?

Sualı verse de Zeynalın cavabını gözlemeye sebri çatmadı. Ovcundakı şüşe qırıqlarını elinin bir hereketi ile süfreye çırpıb yerinden qalxdı. Ve göz qırpımında Zeynalın boğazından yapışdı. Bir hemlede onu yerinden qaldıraraq eyvanın meheccerine sıxışdırıb başı aşağı saxladı.

Zeynal neye uğradığına çaşıb qaldı.

– Yiyesiz görmüşdün? – Elşad hiddetle sesini qaldırdı. – Kimsen sen? Kimsen! Başa sal görüm! Ne cüretle!

Ayaqları yerden üzülen, nefesi daralmaqda olan Zeynal qardaşının elinin altında çapaladı. Elşadın onu eyvandan aşağı buraxacağına bu an o, şekk-şübhesiz emin idi. Çünki onun tebietine beled idi. Qezebi coşanda, esebleşende gözü ayağının altını görmürdü. Bu sebeble canını qorxu aldı. Elşadın onun boğazına kilidlenmiş barmaqlarını açmağa cehd ederek onun qolundan yapışdı, xırıltılı bir sesle:

– Özüne gel! Çaşma! – dedi.

Mensume derhal İlkine xeber verib, onu kömeye çağırdı. İlkin ildırım süreti ile eyvana çıxıb, ireli cumdu. Heyecanla Elşadın qolundan yapışdı:

– Qaqa, yaxşı, qurban olum! – yalvar-yaxar edib, Elşadı Zeynaldan ayırmaq istedi. İlk cehdi uğursuz alınsa da, onu elinin bir hemlesi ile kenara iteleyen Elşadı israrla fikrinden daşındırmaq istedi. Ve çox çetinlikle buna nail oldu.

Sinesi telatümle qalxıb-enen Elşad iradla:

– Halal olsun! – dedi. Od tutub yana-yana sesini tekrar qaldırdı. – Menim aile bildiyim insanlara bax, a kişi! Kenarda düşmen axtarmaq lazım deyil mene! Düşmenlerim burnumun dibindedir! Bu eclaflıq edende bes siz hara baxırdınız? Ne qelet elediyini bile-bile meni bura getirdiniz ki, bu biqeyretle bir damın altında qalım? Bu

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>