Senin kimi oğul olmaz olsun! Çıx get! Besdir! Dağılıb onsuz da evim! Bir de sen dağıtma! Çıx get!

Zeynal yalnız bundan sonra daha burda dayanmadı. Pillekeni enib heyete, sonra küçeye çıxdı.

Elşad stula çöküb oturdu. Titreyen elini üreyinin üstüne apardı. Üz-gözünü xefifce turşutdu. Nefesi tengiyir, boğulurdu. Gerginliyi üzerinden ata bilmeden dişlerini bir-birine sıxaraq Zeynalın qarasına dillendi:

– Alçaq!

İlkin qardaşının rengine-ruhuna baxdıqca narahatlığı bir az da artdı.

– Hekim çağırım? Özünü pis edirsense zeng vurum gelsin.

– Lazım deyil! – Elşad sert tonda İlkinin sözünü kesib, bu teklifi redd etdi. – Men ölmeli adamam! Kim mene ne edirse, haqq edir! Özüm sebeb olmuşam bütün bunlara! Amma Allah- teala bilib niye canımı almayıb orada. Qebrim od tutub yanacaqmış!

– Yaxşı, özünü ele al. – İlkin çevrilib eve seslendi. – Melek, dermanlarını getir Elşadın.

İlkinin bu sözünden sonra Elşad baxışlarını çevirib qapının ağzında dayanmış, rengi ağarmış halda titreyen Meleyi yalnız indi gördü. Bir daha menen yıxıldı. Çünki ailesi haqqında tekrar yanılmışdı.

Yerinden qalxıb yaxasını eli ile genişlendirdi, nefes almağa çalışdı. Yerinde var-gel ederek canındakı hirsi qovmağa çalışdı. Amma bacarmadı. Bu anda keçirdiyi hisslerin ağırlığına tab getirmeyerek yumruğunu özüne olan qezebi ile divardakı güzgüye çırpdı. Çiliklenib yere tökülen şüşe qırıqlarının sesi hamını bir anlıq yerinde dondurdu.

<< 1 ... 5 6 [7]