Bir qeder sonra Elşad sakitleşdirici heb qebul etmişdi. Eyvanda ikimiz idik.

Elinin qanını temizleye-temizleye dinmezce gözümün yaşını axıdırdım.

Men hele de Tanrının ilahi bir qüdretle vaxtı-zamanı nece hesablamasına mat qalmışdım. Haqq-edalet, bax, bu demek idi. Zeynal özü-özünü ifşa etmişdi.

Başımı qaldırıb Elşadın üzüne baxmağa heç cür ürek etmirdim. Çünki çekdiyi ezab hissi, keçirdiyi gerginlik bu anlar simasında donub qalmışdı. Gerginlikle nefes alıb verirdi. Baxışlarında canıma velvele salan yene o zehm vardı.

Elinin üstü bir neçe yerden kesilmişdi. Qanını kese bilmirdim. Amma buna baxmayaraq cehd edirdim. Onun elinden axan qan menim üreyime axırdı sanki. Üreyim qan ağlayırdı.

İşimi hele sona çatdırmamışdım ki, o, elini geri çekib:

– Yaxşıdır, bes eder, – dedi. Ve ayağa qalxdı. Hemişeki kimi hirsini yatırtmaq üçün siqarete sarıldı.

Çox keçmedi ki, dedi:

– Sene bu heyatda reva gördüklerim, teessüf ki, çox ağır oldu. Bunun da cezasını çekmekdeyem.

Onun siqaretden derin-derin sümürüb mene eşitdirdiyi bu sözlere gözlerim yeniden doldu.

“İlahi, biz ne vaxt sakit heyat süreceyik? Nedir bu çekdiklerimiz?” – Daxili bir harayla Allahı kömeyimize çağırdım.

Ertesi gün Zeynalı daha bu evde görmedik. O, gece ile yığışıb, Bakıya yola düşmüşdü.

Zeynalın getmesi evdeki gerginliyi bir qeder aradan qaldırsa da heç ne gözlediyimiz kimi getmirdi.

Elşad xeste düşenden sonra daha evle de maraqlanmırdıq. İndi vacib mesele onun sehheti idi.

Günler bir-birini qovur, her şey ard-arda gelirdi.

Qayınatam eve qayıdandan bir müddet sonra qayınanamın sehhetinde qefleti problem yarandı. Günlerin bir günü onu ağır veziyyetde xestexanaya çatdırdılar. Tecili emeliyyat olunmalı idi.

Her gün xestexanaya qayınanama baş çekmeye gedirdim. Meni İlkin aparıb-getirirdi.

Növbeti defe xestexanaya gedende heç ağlıma gelmeyen bir hadiseye şahid oldum. Biz İlkinle xestexananın cerrahiyye şöbesine qalxmaq isteyende dehlizde heyecanlı veziyyet yarandı. Tibb

[1] 2 3 ... 6 >>