saxladı. Minnetdarlıq yağan baxışlarla gözlerini üzümden çekmeyerek:

– Allah üzünü her iki dünyada ağ elesin! Yaxşı ki, Elşad seni bu eve getiribmiş, – dedi.

Elimden öpmek istedi, buna razı olmayan bir tövrle ellerinden tutdum. Gözleri doldu. Ezab dolu bir ifade ile köks ötürdü.

Qayınanamdakı bu müdhiş deyişikliye artıq teeccüblenmirdim. O, emeliyyata gederken mene vesiyyet edib: “Oğlanlarım sene emanet! Mene bir şey olsa, bu evde ana evezisen onlara, yadından çıxartma!” demişdi.

Emeliyyatdan sağ çıxacağına gümanı yox idi. Ölümüne imza ataraq emeliyyat masasına yatmışdı.

Ertesi gün tibb bacısı qayınanamın narkozdan ayılarken adımı sayıqladığını mene xeber verende bir neçe qohum ve İlkinle Elşad da yanımda idiler.

Hüseynin doğum günü yaxınlaşırdı. Elşad hemin erefede bir neçe günlük mezuniyyet götürmeyi qerara almışdı. İndi Elşadın rütbesi böyümüşdü. Tezlikle bir başqa herbi hisseye teyin olunacaqdı.

Hemin gece evde hamı yatmışdı, menim ise gözüme yuxu getmedi. Elşad gelmeli idi. Amma hele gelib çıxmamışdı.

Hefteni güc-bela ile yola verib, indi de saatları ötürmek mecburiyyetinde qalmışdım. Sıxıntıdan özüme yer tapa bilmeyib eyvana çıxdım. Gözümü darvazaya dikib, onun gelib çıxmasını gözleyirdim. Heç bu qeder gecikdiyi olmamışdı.

Ne qeder keçdi bilmedim. Bu anda darvazanın önünde dayanan maşın sesi meni sevindirdi. Heyecanla qapıya baxdım. Elşad heyete keçende meni eyvanda görüb, teeccüblendi. Mense pillekeni uça-uça endim. Yüyürüb, boynuna sarıldım.

Elşad belimi qucub, meni bir az da özüne sıxdı. Ve her zaman etdiyi kimi alnımdan öpüb, o meğrur baxışları ile gözlerimin içine baxdı:

– Necesen?

– Çox pis!

– Niye? Ne olub?

– Gelib çıxmadın, narahat oldum.

– Herbi hisseden gec çıxdım. Gec düşdüm yola. Bu vaxtı, bu soyuqda burada niye dayanmısan?

– Yata bilmedim.

Bunu deyib Elşadın qoluna girdim. Onunla birlikde eve doğru getdik. Elşad Hüseyni xeber aldı:

– Admiral neyleyir? Yatmış olar!

– He,

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>