bir yol göster, ne olar? Bu otaqda ağlımı itirecem. Men de çöle çıxmaq isteyirem, men de mektebe getmek isteyirem, men de oxumaq isteyirem. Anam hebsxana heyatı yaşadır mene. Kaş sağ olaydın, ata.
Kağız 6.
- Neven oldu, ata. Oğlandı. Çox gözeldi, amma ona her baxdığmda o şerefsizi xatırlayıram, dediklerini düşünürem, öz uşağıma nifret edirem. Senin meni ezizlediyin kimi ezizleye bilmirem onu, ata.
Kağız 7.
- Oğlum öldü, ata. Anam gece ile götürüb onu harasa basdırdı. Oğlumun qebrinin yerini de bilmirem senin qebrin kimi. İçimde yasını saxlayıram. Artıq anam menim küçeye çıxmağıma izin verir. Hetta mene elçi düşenler de var. Anam deyir birine verecem, get. İstemirem, ata. Bundan sonra kiminse qadını ola bilmerem . Hemişe o gün gelecek yadıma...
Kağız 8.
- Özümü deli qelemine vermişem, hamı mene “Deli Afet” deyir, ata. Eslinde bu mene serf edir. Hamı “Afet deli olub” deyenden sonra elçilerin ayağı kesildi. Düzdü, insanların mene yazıq-yazıq baxmağı, bezilerinin “deli” deyib mezelenmeyi meni incitse de, en azından o illerdeki işgence ve ezabı xatırlayıb her gün yeniden yaşamaqdan qurtulduğum üçün sevinirem.
Kağız 9.
- Ata, sene bir etiraf etmek isteyirem. Uşağım ölmedi. Bunu etmek çox çetin idi, çox düşündüm. Yatanda ağzı üste qoydum ki, ölsün. Onun sözleri yadıma geldikce deli olurdum. Men onun oğlunun böyümesine, qanımızın kirlenmesine izin vere bilmezdim, ata. Bilirsen bir ananın bunu etmesi ne qeder çetin işdi? İllerdi geceler ağlamaqdan, qelbimi dağlamaqdan halım qalmayıb. Baxma gündüzler gülmeyime. Özüm hamıya gülümseyirem ki, qoy desinler “Afet delidi”. Deli deyilem men, bağrımın başı göyneyir, ata.
Kağız 10.
- Yox, ata. Men dayana bilmirem artıq. İnsanların aşağlamalarına, övladımın acısına, senin yoxluğuna dayana bilmirem. Hele ermenileri Bakıya getirmeleri, onlarla barışmaq, onlarla beraber yaşamağımızı istemelerini demirem. Men növbeti ermeni xeyanetini görmek istemirem, Haqoların Afetlere tecavüz etmesine göz yumub heç ne olmamış kimi onlarla

<< 1 2 [3] 4 >>