daha kötü olduklarını gördüm. Acımasız ve bencillerdi. Anladım ki bana göre koca yok. İçe kapandım. Arkadaşlarım bir psikoloğa gitmemi tavsiye ettiler. İşyerindeki zoraki arkadaşlarım bunlar. Hiç birini zerrece sevmem, onlar da beni. Ama buhranlı halim onlara zarar veriyormuş. Çareyi psikolog tavsiyesinde bulmuşlar. Psikolog eğer küçük de olsa bir arkadaş gurubum olmazsa depresyona gireceğimi söyledi. Kızımı sana vermekle hata etmişim. Bana zarar vermeyen, kazık atmayacak sadece “evdeki arkadaşlarım” var. Onlara isim verdim. Onlarla sürekli sahte maceralar yaşıyorum.”


Karım yıllardır depresyon halineydi. Aradığını bulamamak, bu süreçte hiçbir yerden destek alamamak onu depresyona itmişti. Birkaç gün düşündüm ve karar verdim. Ona evlenme teklif ettim. Bana “Benden alabileceğin hiçbir şey kalmadı, emin misin ? Sadece bu evi yeniden elde etmek için bu teklifi yapıyorsan unutma ki bu sefer seni boşamam direk öldürürüm” dedi. -Yapma dostum o kadın kuru ve ıssız bir çöl gibi faydasız. Ömrünün geri kalanını o kadın için harcamamalısın. Sahi ne umuyorsun o kadından?

-Ummak mı ? Zaten ilişkilerimizi ve evliliklerimizi fayda ummak üzere kurduğumuz için mahvediyoruz. Bu sefer önceki gibi olmayacak. Hiçbir beklentim olmayacak karımdan. Ondan ayrıldıktan sonra kavga gürültüden kurtuldum ama hayatım anlamsızlaştı. Kavga etmenin bile bir nimet olduğunu anladım. Şimdi sadece hayatıma anlam katmak istiyorum.

-Nasıl yani?
-Evlenmeden önce o yeşil bir vadi, ben de neşe saçan bir çocuk bahçesi gibiydim. Şimdi o ıssız bir çöl ben de savaştan kalma harabe gibiyim. “Issız çölde vaha oluşturmaya çalışmak !”İşte bundan sonra benim için hayatın anlamı bu!

<< 1 2 3 [4]