Gözlerini açan Perviz yataqda sol terefe çevrilende yataq örtüyünün bedenine yapışdığını hiss etdi.. Terlemişdi. Gözlerini açmadan özüne “Kondisioner niye sönüb ki?” sualını verdi ve gözlerini açdı.
Açdı ve bir daha bağlayıb tekrar açdı. Gözlerine inanmırdı – köhne, balaca bir otaqda idi. Men hardayam???!!!!!!!!!!!!!! Sualını verdi ve ayağa qalxdı. Qalxmaq istedi ve onurğasından keskin ağrı onu yatağa geri yapışdırdı.
Bu ne ağrıdı axı? Men demir kimiyem.. ne ağrısı?!! Men ve ağrı? Ne zaman başladı ki bu ağrı?
Yerinden otağa göz gezdirdi. Divar kağızlar iyrenc veziyyetde idi – SSRİ vaxtı ev verilende prorabların yaxşıları oğurlayıb divara vurduğu en pis kağızlardan idi : yaşıl rengde kvadratlar. Bezi yerlerde kağız silinmişdi ve beton görünürdü.
Otağın qapısı yox idi. Pencereler... Taxta. Çürümüş taxta!!! Men hardayam?!!!
“Güllü!!!!” deye qışqıraraq xanımını çağırdı ve ösküreklere böğuldu. Men niye öskürürem?!!! Güllü hardadır?!!! Niye gelmir?
Gözü divarda bir fotoya ilişdi – Güllünün fotosu idi.. Alt terefinde de qara lent. Güllü ölüb?!! Haçan?
Men hardayam?!!
Ayağa qalxmağa qorxurdu – onurğasının ağrısından terpene bilmirdi. Yavaşca onurğa ağrısının olmayacağı pozanı tutdu ve yavaş-yavaş, millimetrle hereket ederek terpenmeye başladı. Bir neçe deqiqe sonra öskürek onu boğdu – ve onurğasına qaynar iynelerin batdığını hiss etdi. Tekrar uzandı.
Mene ne olub?!!! Niye men burdayam?.. Niye ağrılarım var?.. Güllü niye ölüb?..
Verdiş etiyi hereketle elini başına ve üzüne çekdi ve.. saçlarım!!!.. hanı? Üzüm de saqqallı... men niye saqqallıyam? Saçlarım niye yoxdur?...
Sebirli olum. Durum. Zeng edim kömekçime... Gelsin görüm ne meseledir...
Sağa-sola baxdı ve gördü ki, telefonu yoxdur. Yatağın yanında masa vardı.
Yeqin telefon masanın üstündedir... Sebirle qalxım. Qalxım....
Öskürmemeye çalışaraq ayağa qalxmağa çalışdı.
20 deqiqe. Terledi. İsti hava ve qalxmaq üçün çekdiyi eziyyet onu terletdi. Üreyi süretle döyünürdü... Nehayet ki, qalxa bildi.

[1] 2 3 ... 6 >>