Boyunun hündürlüyü ile otağa baxdı. Vahime basmışdı onu.
Masa. 2 köhne çürümüş stul. Yerde delik-deşik bir yaşıl kovrolit. Masanın üzerinde de dermanlar. Telefon!! Telefon hanı?!!! Masada derman qutuları arasında bir telefon vardı – köhne Nokia. Onu aldı eline ve kömeçisine zeng etmek üçün nömreni yığdı.
- Salam, buyurun, millet vekili Perviz Hüseynovun kömekçisi Natiq. Eşidirem Sizi.
- Natiq!!! Salam. Pervizdi, menem. Ele men özümem.
- Bağışların, anlamadım. Siz kimsiniz?
- Perviz, Perviz!!! Deputat. Sen menim kömekçimsen!!!
- Üzr isteyirem, müellim. Perviz müellim indi meşğuldur – sözünüzü mene deyin, buyurun
- Perviz menem!!!! Natiq!!! – deye qışqırdı.
Qarşı teref telefonu bağladı.
Mene ne olub?!! Men Pervizem. Natiq niye menim sesimi tanımadı.
Bir daha zeng etdi. Sakit sesle danışmağa çalışdı.
- Salam. Natiq... Bax... Perivz menem. Hardasan sen? Gel meni apar tez burdan!!!
- Üzr isteyirem, müellim. Siz kimsiniz? Özünüzü teqdim edinm lütfen
- Perviz Hüseynov. Deputat. Menem.
- Üzr isteyirem, müellim. Perviz müellim indi otağındadır, az önce onunla görüşdüm.
Perviz susdu... küreyinden aşağı doğru soyuma hiss etdi.. Perviz otağındadır....??!!! Men kimem bes...? Perviz menem axı. Men deyilem?!! Otaqdadı kimdir?...
- Müellim, buyurun, neyse sözünüz var? – Natiqin sesi onu fikirlerinden ayırdı.
- Men deputat Perviz müellimle danışmaq isteyirem. Bağlayın lütfen, tecilidir deyin.
- Bir deqiqe gözleyin.
Ayaqları boşalmışdı ve onları pambıq tek hiss edirdi.
Telefonda ses eşidildi.
- Buyurun, deputat Perviz Hüseynov eşidir.
Öz sesi idi... Özü ona cavab verirdi, öz adı ile....
Telefonu divara çırpdı ve sındırdı...
Ne olub? Mene cavab veren menem? Bes men indi kimem? Hardayam? Ne olub bele?
Gedim el-üzümü yuyum, çıxım bayıra. Gözü divardakı xalçaya ilişdi – “Güllü niye öldü?!!”
Hemişeki kimi iti addımlarla gede bilmirdi. Yavaş-yavaş otaqdan çıxdı ve koridorda olan bir qapını açdı.
Hanı meni cakuzim?!! Bes xüsusi duş kabinim? Men bu

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>