Günlerin birinde kasıb bir kendli Hezret Elinin evine gelir, evin bir küncünde eyleşib gözlerini mezlum-mezlum yere dikir. Xelife baxıb görür ki, pal-paltarı yamaq içinde olan, cındır ayaqqabılarının deşiklerinden barmaqları görünen fağır bir Allah bendesi evinin bir küncünde oturub, dinmir-danışmır. Eli eleyhisselam ona yaxınlaşıb nevazişle deyir:
-Evime xoş gelmisen, sefa getirmisen. Derdli adama oxşayırsan. Menden bir isteyin varsa, çekinme, söyle emin ol ki, derdine çare etmek üçün elimden gelen heç neyi esirgemeyeceyem.

Lakin kendli utandığından ve abır etdiyinden ağzını açıb danışa bilmir. Neinki danışmır, hetta gözlerini bele qaldırmır. Eslinde danışmasına bir ehtiyac da yox idi, veziyyeti xarici görkeminden açıq-aydın görünürdü.
Hezret Eli ona iki dest pal-paltar, iki dest de ayaqqabı hediyye edilmesini buyurur. Bunu eşiden kendli ele sevinir ki, gözleri yaşarır. Celd ayağa qalxıb bir beyt şeir deyir. Şeir xelifenin çox xoşuna gelir. Öz övladları üçün cibinde saxladığı üç dinarı da çıxarıb kendliye verir. Kendlinin sevinci göye-yere sığmır, sevincek halda deyir:
-Ya emirelmöminin, bu pal-paltarı, bu ayaqqabıları ve bu üç dinarı mene bağışlamaqla, meni bir göz qırpımında kendimizin en varlı adamı etdin. Allah senden razı olsun! Ömrün uzun olsun!
Hezret Eli Resulullahdan (e) eşitdiyi bir hedisi kendliye neql ederek deyir:
-Peyğemberimiz (s) buyurub ki, her bir kesin deyeri onun gördüyü savab işler ve xeyirxah emellerle ölçülür.