EVLEN MENİMLE!...

Bölüm-2

Feride eseble Ümide baxsa da bir söz demirdi.. Ancaq bu Feride idi.. Ne zamana qeder susacaqdı guya? Feridenin tapança kimi açılmasına çox az zaman qalmışdı.. Hiss edirdi Ümid..
Ümid istemirdiki Fatehle, Ferid Feridenin kim olduğunu bilsinler..
- Ümid?! Ağlın qaçıb deyesen?!
Ümid ne qeder qaş-göz etse de, Feridenin susmaq fikri yox idi..
Fateh- Oouu, deyesen tanış çıxdınız..
Ümid- Yox! Tanış deyilik! Gelin getdik!
- Tanış deyilik?! Da...
Ümid ireli atılaraq elleri ile Feridenin ağzını berk-berk sıxmağa başladı..
Emin idi ki, Feridenin cümlesi - "Dayın qızını ne tez unutdun"- olacaqdı..
Dodaqlarını Feridenin qulağına yaxınlaşdıraraq:
- Kes sesini, süpürgeli ifrite! Tez ol, sakitce burdan uzaqlaş!
Feride dayanmadan yerinde çırpınır, Ümidin elinden çıxmağa cehd edirdi..
- Sakitleşmeyeceksen he?!
Feridenin başını sağa-sola yellemesi son damla olmuşdu..
Ümid Ferideni çiynine ataraq eseble maşına teref getmişdi..
Feride ise dayanmadan Ümidin çiynine yumruqlar endirir, avazı çıxdığı qeder bağırırdı:
- Men Ümidin dayısı qızıyam!!!...
- Kes sesini! Men seninle ne edecem?!
Ümidle Feride didişe-didişe maşına teref getselerde geride qoyduqları dostları şok bir veziyyetde onları izleyirdi..
Yalnız, maşının tekerleri yerdeki gölmeçeni yararaq gözden itdikden sonra her kes bir-birine baxaraq el-ayağa düşmüşdüler..
Sevil ve Nermin - - Bu ne idi indi!? Qızı qaçırtdı?! Polis.. Tez.. Tez olun polise yığmaq lazımdır..
Fateh- Yaxşı.. Bele baxıram ki, bizlik bir iş yoxdur.. Biz getsek yaxşıdır..
Sevil getmeye hazırlaşan Fatehin qolundan yapışaraq özüne teref çevirmişdi.. Bu hereket gözlenilmez olduğu üçün Fateh müvazinetini itirerek Sevilin üstüne yıxılmışdı..
Sevil - Ay Allah başım.. Dur! Dur redd ol üstümden!..
Ne işe düşdük gece-gece.. Fateh ayağa duraraq üstünü temizleye-temizleye deyinirdi.. Eşitmediniz qız özünü öldürdü ki, Ümidin dayısı qızıyam?! Hara qaçırdacaq Ümid onu? En uzağı evlerine aparıb qoyacaq.. Yolun ortasında bu

[1] 2 3 4 >>