deyecem.. - Mene bax Feride.. Sevirsen onu? - Yox.. Yeni hele ki, yox.. Biz uşaqlıqdan bir yerde böyümüşük.. Atalarımız dostdur onsuz da bunu bilirsen.. Sonra Hesen getdi xaricde oxumağa, illerdir ki, orda da işledi.. Münasibetlerimiz kesilmişdi.. İndi gelib ve bir-birimize şans vermişik.. Eger üreyin rahatladısa meni eve apara bilersen? Ya düşüm özüm gedim?! Ümid Ferideni eşitmirdi.. Monoton bir şekilde danışığına davam edirdi.. - Senin hele 20 yaşın var.. Universitetde oxuyursan.. Axı hele uşaqsan.. Bu deqiqe ne vacibdir kimese şans vermek?! - Ümid, men senin gözünde hele de uşaq ola bilerem.. Amma men uşaq deyilem.. Hem men niye sene hesab vermeliyem?! Bibim oğlusan öz yerini bil! Toyum olacaq qohum kimi gelib iştirak edeceksen vessalam! Ailemin her şeyden xeberi var.. Sene ne var axı?! Niye seni bu qeder narahat edir menim kiminlese görüşmeyim?! Ümid dilinin ucuna qeder gelen sözleri demek istese de, udqunaraq, gözlerini qaçırıb danışmağa başladı: - Heç ne.. Meni heç ne narahat etmir..Madam ki, bele heveslisen ere getmeye.. Ona şans vermisen.. Bu senin üreyincedir.. Ne deye bilerem ki, Allah xoşbext etsin.. Son cümlede Ümidin sesi titrese de, özünü ele alıb derin nefes alaraq tekrar danışdı.. - Gedek seni eve aparım.. Gecdir.. - Gedek.. Feride üzünü pencereye teref çevirerek yanağına süzülen damlaları celdlikle silib yox etdi.. Bütün yol boyu böyük bir sükut içinde geldiler.. Herden bir pencereden maşının salonuna doğru külek qonaq olaraq Feridenin saçlarını dalğalandırır, çiyinlerine, üzüne doğru sepeleyirdi.. Ümid ani olaraq gözlerini yumub Feridenin saçlarından süzülüb havaya qarışan, insanın ağlını başından alan etirini ciyerlerine çekirdi.. Telefona gelen zeng deqiqelerdir yaranmiş sükutu pozdu.. Hele de yaddan çıxıb Ümidde qalan Feridenin telefonu idi.. Telefonu Ferideye uzatsa da, ekrandakı adı da oxumaq yaddan çıxmamışdı... "Hesen" Dilinin altındakı söyüşü sesli dememek üçün özü ile mübarize aparırdı... Feridenin zengi açmadığını görse de, bir söz de

<< 1 2 [3] 4 5 >>