EVLEN MENİMLE!...

Bölüm-8

Öz sesime özüm oyandım.. Qan-ter içinde idim.. Deli kimi çarpayıdan qalxıb işığı yandırdım.. Qrafindeki suyu stekana süzmeden bir nefese başıma çekdim.. Bütün bedenim uçulanırdı.. Üreyim dehşetli derecede sıxılırdı.. Özüme yer tapa bilmirdim.. Her şey o qeder canlı, o qeder real idi ki... Feridenin ağlaması.. Sehere qeder qollarımın arasında yatması.. Menimle evlen demesi.. Men onu, onun acısını, qelb sıxıntısını o qeder ürekden hiss etmişdim ki, indi bunların hamısının sadece bir yuxu olduğuna inana bilmirdim.. Ele dolmuşdum ki, özümü daha artıq sıxmağın bir menası olmadığını anlayıb emelli-başlı hönkür-hönkür ağlamağa başlamışdım.. Seher alatoranlıq vaxtı idi.. Saatdan xeberim yox idi.. Qapı açılaraq anam qorxmuş bir veziyyetde tenginefes halda özünü otağıma salmışdı.. Ardı ile de atamı görüb özümü tamam serbest buraxdığımı derk etdim.. " Bu ne hoqqadır, ay Ümid?!.. Camaat yatıb ne konsert verirsen?!..".. - Ümid.. Oğlum.. Anamın sesi titreyirdi ve baxışlarından ne qeder qorxduğu hiss olunurdu.. Men esl heyvan idim.. Demeye söz tapmırdım.. Nese danışsam onsuz da yene de işleri korlayacağımdan qorxurdum.. - Ne olub, ana qurban.. Yaxşısan?.. Başımı aşağı - yuxarı hereket etdirerek atamın gözüne baxmadan otaqdan çıxıb vanna otağına teref getmişdim.. Güzgüde eksime baxmağa utanırdım.. "Öl yere girde, Ümid.. Özünü biyabır etdin..".. Yarım saata yaxın burda qaldıqdan sonra çıxmaq lazım olduğu ile bağlı siqnallar artıq beynimi didib-dağıdırdı.. Ümid edirdim anam ve atam yatmağa gedibler.. Otağıma qayıtdığımda anam çarpayıda eyleşib meni gözeleyirdi... Yene şükür atam getmişdi.. Kişiye ne deyeceyimi bilmirdim.. Heç ne danışmadan çarpayıya yaxınlaşdım.. Başımı anamın dizlerine qoyaraq ayağımı yığıb uzanmışdım.. Anam da heç ne dinib-danışmırdı.. Amma menim danışmağımı isteyirdi.. Teccüblü ve sual dolu baxışlarından bunu başa düşmek ele de çetin deyildi.. Anamın elleri saçlarımda gezindikce dilim yavaş-yavaş açılmağa başlayırdı.. - Her şey o

[1] 2 3 ... 6 >>