gel gedek.. Seninle küsülü deyilem..
Ümid Feridenin qolundan tutaraq özüne teref çevirmeyi ile Feride zerble Ümide çırpılmışdı..
- Feride.. Menden küsmüsen?.. Sualıma cavab ver..
Feride bu dünyada deyildi.. Bütün bedeni keyimişdi.. Ümidin ona toxunması, nefesinin Feridenin üzüne deymesi, Ümidin etri Ferideni deli edirdi..
Ümid de eyni hissleri keçirirdi.. Bir anlıq ağlından her şeyi cehenneme göndererek Ferideni bir az da özüne sıxıb dodaqlarını öpmek istedi amma bu fikrin yalnış olduğunu derk ederek beyninden qovmuşdu..
Boşda qalan eli ile Feridenin saçlarını qulağının dibine keçirerek gözlerine baxırdı..
- Menden niye qaçırsan, Feride.. Mene bir söz de.. Elimi-qolumu aça bileceyim, normal qerarlar qebul ede bileceyim bir söz de mene.. Yalvarıram Feride susma bir söz de..
- Ümid..
- Haycan..
- Gedek, Ümid.. Xahiş edirem..
- Niye ağlayırsan qurban olduğum?.. Feride sen menim üçün çox deyerlisen.. Men istemirem ki, sen sehv qerarlar veresen.. Sen onu sevmirsen.. Bunu niye özüne edirsen axı?!..
Feride eseble Ümidin elini kenara iteliyerek göz yaşını silmişdi..
- Sen mene göre narahat olma!.. Sene küsülü deyilem!.. Heseni de sevirem!.. Neyese göre vicdan ezabı çekmeyine ehtiyac yoxdur!..
Feride eseble danışaraq çıxıb getmişdi.. Ümid yumruğun sıxaraq özünü sakitleşdirib Feridenin arxası ile getmişdi..
Feride qızların yanına yaxınlaşaraq eseble el atıb çantasını götürerek getmek isteyirdi.. Tezlikle buradan getmeseydi her an Ümidin başını yara bilerdi!..
- Otur yerine!..
Feride getmek istese de, Ümid berk-berk onun qolundan tutub sıxaraq saxlamışdı..
- Çek elini, gedirem!..
- Sene yerine otur dedim!.. Yemeyimizi yeyib birlikde gedeciyik!.. Bezdim senin bu özbaşınalığından!..
Ümid Ferideni dartaraq stuluna otuzdurub özü de heç ne olmamış kimi Feridenin yanında oturmuşdu..
- Yemeyini ye!..
Ümid ne qeder sakit dese de, sesindeki esebi ton hiss olunurdu..
- Başqa?!.. Başqa ne edim?!.. Emr elemeyin kifayetdir!..
Feride Ümidin od püsgüren gözlerle ona

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>