edirdim. Pervaneye bezen yazığım gelirdi, bezen ise yox... Heçmi onu sevmediyimi görmürdü, hiss etmirdi?! Yoxsa bu qedermi qürursuz idi ki, onu sevmeyen biri ile aile qurmağa razı idi?! İçimde min-bir sual var idi... O mene her defe sevgi dolu baxışlarla baxıb, menden qarşılıq gözleyende esebden deli olurdum, bezen de vicdan ezabı çekirdim... Sadece atamin: - Qıza bir söz desen, nişan pozulsa senden bilecem ve seni övladlıqdan redd edecem deye meni tehdid etmeyi elimi-qolumu bağlayırdı... Ona göre de mecbur bu "şou"ya davam edirdim... Amma bu ne qeder surecekdi özüm de bilmirdim... Sevindiyim tek şey toy Pervane institutu bitirdikden sonra olması idi. O vaxta qeder de Allah bilir ne olardı.... Anam ise menim halıma çox üzülürdü... Bezen mene: - Oğlum, isteyirsen men Rena ile danışım. Gözümün qabağında eriyib gedirsen, üreyim parçalanır dese de men buna razı olmurdum. Çünki atam çox sert biri idi. Bu işi anamın pozduğunu bilse onu incide bilerdi. Men ise buna döze bilmez, asilik ederdim deye qorxurdum... Atamın şeriki Fazil emi ile başı işe ele qarışmışdı ki, menim bedbextliyimi görmürdü bele... Ona bu deqiqe maraqlı olan sadece qazandığı külli miqdarda pul idi... Bezen "Kaş kasıb, amma xoşbext olardıq" deye de düşünürdüm... Sanki var-dövletimiz artdıqca xoşbextliyimiz elimizden uçub gedirdi... Pervaneye geldikde ise pis qız deyildi, çirkin de deyildi... Hetta belke de çox qızdan gözel idi... Sadece men onu sevmirdim, seve bilmirdim. Üreyime onu sev deye emr de ede bilmirdim... Bu yaşımda üzüm gülmeden heyatıma davam edirdim... Ne vaxta kimi bele davam edecekdi onu bir Allah bilirdi...

<< 1 ... 3 4 [5]