sualı verdi... Sanki bunu gözleyirmişem kimi hönkürtü ile ağlamağa başladım. Anam telaş içinde meni qucaqlayıb:
- Ne olub gözümün nuru? Bu ne haldır? Kim incidib seni? deyerek meni divana otuzdurdu... Biraz anamın qucağında ağlayıb boşaldıqdan sonra anama her şeyi danışdım. Raufun soyuqluğunu, bir defe de olsa elimden tutmadığını, mene xoş söz soylemediyini ve bu gün gördüyüm sevgililerin münasibetlerini... Sonra:
- Allah bilir heç sevgililer gününde de meni tebrik etmeyecek. Yüz faiz qrup yoldaşlarım onun mene ne aldığını soruşacaq, men ise "heç ne" deye bilmeyecem - deye yeniden ağlamağa başladım...

Anam biraz duruxub, sonra:
- Gözel qızım, her insan ferqli xaraktere malikdir. Xüsusile de kişiler. Bezi kişiler var ki, sevgisini biruze verir, bezileri ise sevse bele bunu biruze vere bilmir. Yeqin Rauf da o tip kişilerdendi. Hem sen ne bilirsen ki, o sene hemin gün heç ne almayacaq?! Bir az sebrli ol. İkincisi de vermese bele niye bunu qrup yoldaşlarına bildirirsen ki?! deyerek meni xeyli sakitleşdirmişdi...

***
14 fevral günü bazar gününe düşdüyü üçün bu gün evde idim... Artıq günorta olmuşdu ve Raufdan hele de xeber yox idi. Gözüm hem saatda, hem de telefonda qalmışdı... Qerarlı idim... Eger Rauf bu gün meni quru tebrik bele olsa etmese, nişanı qaytaracaqdım... Bunu anama da demişdim...

Raufdan xeber çıxmadıqca eseblerim get-gede gerilirdi. Atamla anamın nezeri üstümde olduğu üçün daha artıq onların yanında qalmadan otağıma keçerek ders etmek adı ile kitab defteri önüme sermişdim. Amma ne qeder çalışsam da oxuduqlarımın heç birini derk ede bilmirdim. Artıq saat 5 idi... Aniden qapı zenginin çalınması ile dik atılmışdım. Niye bele diksindiyimi heç özüm de anlamışdım... Anamın önce:
- Xoş gelmisiz, hemişe siz gelesiz. Buyurun keçin, sonra ise "Pervane!" deye çağırmağı ile otaqdan çıxıb dehlize doğru gelmişdim. Bir anda qarşımda Besti xala, Eldar emi ve elinde gül ve hediyye tutmuş Raufu gördüyümde şok keçirmişdim. Onun bize gelişini heç gözlemirdim.

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>