Eşq "Pervane"si (Real)


Bölüm 5...

Öyreşmek zamanla mümkündür, amma unutmaq imkansızdır... Bezen birini unutmaq üçün illerini verersen, hetta unutdum zenn edersen.... Amma bir gün onu yeniden qarşında görüb bütün cehdlerinin boşuna olduğunun ferqine vararsan... Üstelik elinin-qolunun bağlı olduğu bir anda.... Bax hemin o an, dünya başına yıxılar... Sen ise o dağıntıların altında çırpınıb durarsan...

***

Maşından enib saata baxdığımda 1-e 15 deqiqe qalmışdı... Hele çıxmaqlarına beş deqiqe vardı.. Maşına söykenib qollarımı carpazlayaraq derin düşünceye dalmışdım...

- Axı menim burda ne işim vardı?! Niye men bu qeder zeiflik edirdim?! Hem Pervanenin, hem de özümün heyatını puç edirdim. Boş yere qıza da ümid verdim dünen! Ahhh Rauf, ahh! deye öz-özüme danışıb dururdum ki, artıq telebeler bir-bir çıxmağa başlamışdılar.

Universitetden çıxıb, deyib güle-güle gelib yanımdan öten telebeleri bir-bir gözümle ötürür ve öz telebelik illerimi xatırlayıb öz-özüme tebessüm edirdim... Baxmayaraq ki, universiteti bitirmeyimden ele de çox zaman keçmemişdi, amma menim hele de telebe olmaq üçün burnumun ucu göyneyirdi... Qapıdan çıxan telebelerin içinde bir anda onu görüb qeyri-ixtiyarı 2-3 defe gözümü döyecleyerek, başımı sağa-sola terpetmişdim. Deyesen deli olurdum. Bu nece ola bilerdi axı? Yeniden diqqetle baxdığımda yanılmadığımı anlamışdım. Bu o idi, Günel idi...

Heç deyişmemişdi... Bu güneş kimi sarı saçlara ve deniz kimi mavi gözlere sahib qadını minlerle insanın içinden seçe bilerdim... İlahi nece de darıxmışdım onun üçün... Bu hesreti indi bütün çılpaqlığı ile içimde hiss etmişdim...

Mektebi bitirer-bitirmez yeni eve köçmüşdüler ve onunla tamamile elaqem itmişdi... Sonra ise onun aile qurduğunu öyrenmişdim. Resmen yıxılmışdım, zorla toparlanıb, guya onu unutmağa çalışırdım...Öten iller erzinde bu kiçik şeherde bir defe de olsun qarşıma çıxmamışdı... İndi yene qarşımda idi... İller sonra tam da nişanlanmışken, yeniden ildırım kimi düşmüşdü heyatımın

[1] 2 3 ... 6 >>