merkezine... Bes yaxşı onun burda ne işi vardı axı?! Diqqetle ona baxırdım. Hetta buraya ne üçün geldiyimi bele unutmuşdum... Yeniyetme oğlanlar kimi üreyimin atışı bele süretlenmişdi... Aniden Günel de menim terefe baxdığı zaman baxışlarımız toqquşmuşdu.. Günel teeccüble mene baxaraq önce tereddüd etmiş, sonra ise mene yaxınlaşmış ve:
- Rauf?! Senin burda ne işin var? Yoxsa?! deyerek qaşlarını çatmışdı..

- Sene de salam Günel xanım. Aradan iller keçib, amma görünür sen hele de salam vermeye öyrenmemisen...

- Salam Rauf, salam. Sadece bir anda seni burda, qarşımda görüb çox teeccüblendim...

- Düzü ele men de seni burda görüb teeccüblendim deye Rauf dillendi...

Günel eli ile universiteti işare ederek:
- Men burda oxuyuram Rauf bey. Menim burda olmağım teecüblü deyil, eksine tam tebiidir...

Rauf:
- Afferin! Demek sonunda oxumağın aile qurmaqdan daha önemli olduğunu anladın! deyerek tebessüm etmişdi... Günel bu sözden tutulsa da özünü sındırmayıb:
- Her ikisi önemlidi mence deyerek - guya öz aleminde Raufa xoşbext olduğunu sübut etmek istemişdi..

***
Raufu Günel ile söhbet ederken gördüyümde sanki başımdan aşağı qaynar sular tökülmüşdü.

- Axı bu nece ola bilerdi? Onun Raufun yanında ne işi vardı?! Yoxsa menim nişanlım olduğunu bilib, ona haqqımda nese deyirdi?! deye ağlımda min-bir sual dolaşıb dururdu..

Nezrinin:
- Ay qız, burda ne durub gözlerini döyürsen? Get yaxınlaş gör qarnının ağrısı nedir?! demeyi ile sanki yeniden özüme gelib onlara teref addımladım... Raufa yaxınlaşıb salam verdiyimde Günel bir anda teecüble gah mene, gah Raufa baxmağa başladı... Rauf önce menim salamımı alıb sonra ona sual dolu baxışlarla baxan Günele:
- Tanış ol, nişanlım Pervane. Bu ise Günel demek isteyirdi ki, men onu qabaqlayıb:
- Güneldi, tanıyıram... Çünki qrup yoldaşımdi deyib bir qaşımı çatdım...

Rauf:
- Doğurdan? Tesadüfe bax! - deyerek gülmeye başladı. İlk defe idi ki, onu bele ürekle gülen görürdüm...

Günel gözlerini berelderek:
-

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>