çekdi...

Menim bir anda:
- Boşanıb.... demeyimle Rauf:

- Ne?! Kim?! Neceee?! deye kekelemeye başladı...

- Deyirem ki, Günel artıq aileli deyil, boşanıb! Neyse men gedim! - deyerek maşından enib eve doğru getmişdim... Her defe meni eve getirende ona eve qalxmağı teklif etsem de bu defe etmemişdim ve arxama bele baxmadan bloka daxil olub eve qalxmışdım..

Rauf ise eşitdiyi sözün şokundan hele de yerinde donub qalmışdı. Eslinde Raufun Güneli eve aparmaq meqsedi onun ünvanını öyrenmek idi. Heç özü de bilmirdi bu onun neyine lazım idi... Sadece sonradan bu atdığı addıma peşman olmuşdu. Axı o Günel aileli bilirdi... Bu da Raufa yaraşmazdı. Amma indi Pervanenin Günelin boşandığını söylemeyile öz aleminde çekdiyi vicdan ezabından qurtulmuşdu... Hetta çiynindeki ağır yükler bele götürülmüşdü...

Günel ise eve geler-gelmez özünü yatağına atıb hönkürtü ile ağlamağa başlamışdı... Bu neyin göz yaşı idi?! Neye göre idi?! Heç özü de bilmirdi... Amma bildiyi bir şey var idi. O da bu gün Raufu gördükden sonra onu Pervaneye deli kimi qısqanmağı idi.... Raufun acığına ilk gelen elçiye "He!" deyib aile qurduğu üçün çox peşman idi... Amma Rauf da onu sevdiyi halda ona qarşı heç bir addım atmamışdı... Bax bu idi Güneli yandıran... İndi ise o nişanlı idi... Belke de çox xoşbext idi...

***
Güneli gördüyü günden Rauf demek olar ki, her gün Pervaneni derse aparıb getirirdi. Amma o günden bir defe de olsa ne seher, ne de günorta Güneli göre bilmemişdi... Günel özü de sanki Raufun gözüne görünmek istemirdi... Buna göre de o dersden hamıdan gec çıxırdı... Rauf bir neçe defe Pervaneden Günel haqqında soruşmaq istese de sonradan bu fikrinden dönmüşdü...

Pervane ise hele de vaxtile Raufun Günel ile sevgili olduğundan xebersiz idi... Amma içinde bezi şübheler yaranmışdı... Bu haqda Günelle danışmaq istese de Nezrin ona izin vermemiş:
- Delisen ay qız?! Özünü alçaltma. Sonra deyecek ki, Rauf onu sevmir! deyerek onu fikrinden döndermişdi...

***
Birinci kursu bitirmeyime az

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>