qoydum. Düz bir il gece-gündüz hazırlaşıb yeniden imtahan verdim ve gördüyün kimi qebul olundum... Men yaşadığım her şeye reğmen yıxılmadım Rauf. Eksine daha da qüvvetlendim.... Nece deyerler öldürmeyen acı qüvvetlendirir! - Men, men çox üzgünem Günel! Bele olsun istemezdim. Amma menim atam Pervane doğulanda meni onunla "göbek kesdi"dir, "söz qoydu"dur, nedir ondan etmişdi... Ve iller keçmesine baxmayaraq verdiyi sözü de yerine yetirdi, bizi mecbur nişanladı... Belke sen aile qurmasan zamanla men atamı yumşaldardım. Amma sen mene arxanı döndün. Mene heç bir şans buraxmadın... Men hele de, ilk günki kimi aşiqem sene. Seni unuda bilmirem Günel! İnan doğru sözümdür... Men eziyyet çekirem, mene çox çetindir.... - Arxamı döndüm, şans buraxmadım.... Heç olmasa sen ne danışdığının ferqindesen? Bilirsen Rauf, Pervane ile universitetde ilk gün tanış olanda ona "Hara telesirdin? Niye bele tez nişanlanmısan?" deye sual verdim. O ise meni yalnış anladı... Hetta menden incidi. Amma indi görürem ki, men ele düz demişem. Hetta az bele demişem. Sen menimle oynadığın kimi onunla da oynayırsan. Eger sevmirsense niye bedbext edirsen camaatın qızını? He?! Niye?! İller sonra o da menim kimi boşanmış damğası yesin deyemii?! Yoxsa gedib intihar etsin deyemi?! - Atama qarşı çıxa bilmedim Günel, çıxa bilmedim... Bizim ailede atanın sözü qanundur anlayırsan? Meni övladlıqdan silerdi.... - Men senin üçün ne ede bilerem Rauf? Meni bura niye getirmisen? Gelim menmi senin atanla danışım?! Çox gülüncsen! Gedek, meni eve apar xahiş edirem. Bura gelib söhbet etmeyimiz bele menasız idi - deye Günel sert şekilde dillendi... Rauf artıq heç ne demeyib maşına doğru getmeye başladı. Günel de maşına eyleşdikden sonra müherriki işe salıb yola düşdüler... Rauf Güneli eve aparıb ötürdükden sonra ordan eve deyil, bir bara getmişdi... Telefonunu da söndürüb özünü içkinin ağuşuna atmışdı... Axşam olmuşdu. Artıq Raufun zeng eden vaxtı idi. Pervane evin içinde var-gel edib dururdu. İçini qurd kimi yeyib bitiren

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>