gözlemirdim ve bir anda her kesin dönüb biz terefe baxmağı qulaqlarıma qeder qızarmağıma sebeb olmuşdu. Raufa sakitce: - Şitttt, sakit ol! Hamı bize baxır - desem de Rauf buna mehel qoymayıb: - Cehenneme baxsınlar. Men sözü bir defe deyirem. Sene dedimse qonşudur demek ki, eledir. Artıq sorğu-suala ne hacet var?! Buna göre menimle görüşmek isteyirdin? deye yene sesini ucaltdı... Artıq etrafdakılar bize baxmaqla qalmır, narazılıq elameti olaraq başlarını bele terpedirdiler. O qeder çox utanmışdım ki, o an kaş yer yarılardı yerin dibine girerdim. Amma görünür bu Raufun vecine bele deyildi... Onun bele etmeyi menim hirsimi bir az da artırmışdı ve onun cavabını mütleq vermeli idim... - Mene sesini yükseltme Rauf! Mence gizli bir şey olmasa bu sualıma normal cavab vere bilerdin dediyim anda Raufun yumruğunu yığdığını ve üz ezelelerinin dartıldığını gorub: - Eger yene sesini yükseltsen durub gedecem. Besdi, yeteri qeder rezil olduq - dedim. Sanki Rauf ele bunu isteyirmiş kimi yeniden canavara döndü ve: - Men rezil olmamışam, sen özün özünü rezil edirsen. Sanki cinayet işlemişem. Özümü lap mehkeme salonunda hiss etdim. Gah deyir mene borclusan, gah deyir dürüst cavab ver - deye yene de yüksek sesle danışmağa davam edirdi ki, daha artıq döze bilmeyib ayağa qalxaraq restoranı terk etdim. Bulud kimi dolmuşdum ve Raufun göz yaşlarımı görmeyini heç istemirdim. Onun da ardımca geldiyini görüb addımlarımı daha da süretlendirdim. Rauf onu gözleyeceyimi zenn etse de qarşıma çıxan ilk taksiye minerek eve doğru yol aldım. Taksiye oturar oturmaz göz yaşlarımı serbest buraxdım. Hetta o hedde çatmışdım ki, takside olduğuma mehel qoymadan iç çeke-çeke, hıçqırıqlarla ağlayırdım... Eve geldiyimde atam da evde idi ve men ne qeder çalışsam da ağlamaqdan şişmiş gözlerimi ondan gizlede bilmemişdim. Atam ne baş verdiyini soruşduğunda bir az da kövreldiyimi görüb mene başqa sual vermemişdi. Paltarlarımı deyişmek üçün otağıma keçirdim ki, anam ardımca gelib: - Qızım ne olub? Bes dedin Raufla

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>