bağlanırdı... Bu sevginin ona getirceklerinden xebersiz gelecek haqqında plqurub dururdu... *** Seher Rauf Pervaneni derse apardıqdan sonra yeniden Günelin gelişini gözleyirdi. Uzaqdan onu görüb maşını onun yanına sürerek önünde saxlamış ve qapını açaraq: - Otur! deye emr etmişdi... - Derse gecikirem, ne otur?! dese de Rauf: - Sene otur dedim! Bir gün derse girmesen heç ne olmaz! deyerek sesini yükseltmişdi... Günel daha heç ne demeden maşına oturmuşdu. Rauf maşını sürerek ordan uzaqlaşıb, dağüstü parka gelmişdi. İkisi de maşından endikden sonra denizi izleye bilecekleri bir yere gelib sessizce dayanmışdılar. Bir müddet susqunluq hökm sürdükden sonra sessizliyi Rauf pozaraq: - Ne etmeye çalışırsan Günel? Ne? Sene görüş teyin edirem, gelmirsen. Zenglerime cavab vermirsen? Heyatımdan çıx deyirsen, sonra yeniden varlığını xatırladırsan... Artıq senden baş aça bilmirem - deyerek Günelin gözlerine diqqetle baxdı... Günel: - Men, men sadece deyirdi ki, Rauf ona yaxın gelerek ona danışmağa imkan vermedi... Barmaqlarının tersi ile Günelin üzünü oxşayaraq, baxışlarını onun simasında gezdirdi... Raufun toxunuşu sayesinde Günel gözlerin yumaraq susmağı seçdi... Rauf barmaqları ile Günelin üzüne düşen telleri arxaya daraqlayıb, ovcunun içi ile bir hemlede boynundan yapışaraq Güneli özüne çekib dodaqlarına yumuldu.. Onlar artıq xeyanet adlanan, şirin lakin bir o qeder de zeher kimi dadan şerabdan içerek mest olmuşdular.. Günelin qarşılıq vermeyi Raufun ağlını başından almışdı.. Deqiqelerle davam eden öpüşden sonra Rauf Gunelden gücle aralanaraq ehtirasdan xumarlanmış bir cüt gözlerle qarşılaşmışdı... -Gedek! - deye Günelin dodaqlarına doğru pıçıldayaraq elini uzatmışdı... Gunel ya bu eli bir defelik buraxıb bu çirkabdan xilas olacaqdı, ya da ona uzadılan bu ellerden yapışaraq ömürlük her kesin cehennem ateşine atılaraq yanmasına vesile olacaqdı...

<< 1 ... 3 4 [5]