teeccübüne sebeb olmuşdu...

Pervane Nezrine:
- Bu niye dişlerini ağardıb bele? Ne meseledir? deyerek teeccüblenmişdi..

Nezrin:
- İndi öyrenerem, hetta öyrenmekle qalmaz sene de deyerem - deyerek Pervanenin yanından qalxıb, Günelin yanına getmişdi... Öz aleminde yeniden onu qorxudaraq Raufdan ayrılmasını deyecekdi. Amma işler heç de o istediyi kimi getmemişdi...

Nezrin Güneli qırağa cekib:
- Ne etmeye çalışırsan? Sene dedim axı Raufdan uzaq dur. Durmasan deyirdi ki, Günel:
- Durmasam ne Nezrin, durmasam ne? Pervaneye deyeceksen? Get de. Menim qeder, hetta menden çox sen de günahkarsan. Sen ele bilirsen ona nese desen o seni bağışlayacaq?! Niye bu güne kimi susmusan, bu yalana ortaq olmusan deye senden hesab soruşmayacaq? Yanılırsan! O, seni de silecek. İndi ise get. Get sevimli refiqene ne demek isteyirsen de! Cehenneme qeder yolunuz var, get! deyerek Nezrini çıxılmaz veziyyetde qoymuşdu... Nezrin Günele ters-ters baxıb, daha heç ne demeden keçib yerinde eyleşmişdi. O, artıq ne edeceyini bilmirdi... Pert olmuşdu ve esebden yanaqları qızarmışdı.
Pervane Nezrinin ona heç ne demediyini görüb özü de onu sorğu-sual etmemişdi...

Günler bir-birini evez edirdi. Günelle Rauf demek olar ki, vaxtaşırı öz sevgi sandıqları hisslerini, daha doğrusu ehtiraslarını bölüşmek üçün bağ evinde görüşürdüler... Bu bezen her gün, bezen ise bir neçe günden bir tekrarlanırdı... Pervane ise bütün bunlardan xebersiz bir terefden oxuyur, diger terefden işleyirdi...
Rauf yene de ona qarşı soyumuşdu. Amma atasının qorxusundan onu hele de universitete aparıb-getirmeye, arada da gezmeye çıxarmağa davam edirdi. Raufun en çox qorxduğu şey atasının onu puldan mehrum etmesi idi. Çünki o Günele bahalı heyat yaşadır ve belece onu xoşbext olmağına sebeb olurdu... Növbeti görüşlerin birinde Günel:
- Rauf artıq seni Pervanenin yanında görmeye tehemmül ede bilmirem. Ne zaman danışacaqsan onunla? deye dodaqlarını büzmüşdü. Rauf onun dodağına buse qondurararaq:
- Biraz da sebr et gülüm,

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>