dodaqlarını esir aldı.. Onu geyimlerinden azad edib xalçanın üzerine uzadaraq, özü de geyimlerini çıxararaq Günelin üzerinde yerini rahatladı... Dodaqları ile Günelin her zerresini möhürleyib, bütün sevgisini sevişmeye vererek tekrar-tekrar Günele sahib oldu..

Rauf bu qadını çox sevirdi.. Ona deliler kimi aşiq idi.. Elacı olsa sinesini yarıb, yarısı boyda olan bu gözelliyi bir ömür qelbinde gizlederdi...
Günelin dodaqlarına doğru:
- Seni sevirem! deyerek ucadan onun adını qışqırib bedeni ile çılpaq bedenini sarmışdı.. İkisi de nefes-nefese qalaraq xeyanet adlanan soyuq xenceri artıq növbeti defe Pervaneden xebersiz onun küreyine saplamışdılar...

***
Fazil otaqda iri addımlarla hem var-gel edir, hem de durmadan Eldara zeng edirdi... Eldar ise telefona cavab vermirdi ki, vermirdi. Esebden gözleri qan çanağına dönmüşdü...

- Aç, aç bu lenet olası telefonu, aç! deye esebi halda durmadan Eldarı yığırdı... Nehayet sonuncu zengde Eldar yarı yuxulu telefonu açaraq:
- Nolub dede, imkan ver yataq da - deyerek mızıldanmışdı...

- Yat sen, yat! Bundan sonra yatmağa daha çox vaxtın olacaq!

- Anlamadım?! Ne deyirsen Fazil?

Deyirem ki, dunya dağılır hardasan? Menimki de sualdı? Harda olacaqsan?! Elbetde ki, yene o sürtüyün yanında!

- Fazil bu ne danışıqdı?! Ne olub sene? deye Eldar teeccüblenmiş, uzandığı çarpayıdan qalxaraq Gülşen eşitmesin deye qonaq otağına keçmişdi... Çünki bu iller erzinde Fazil ilk defe idi ki, Eldarla bele danışırdı.

- Ne olub he? Ne olub? Biz batdıq Eldar, batdıq! İflas olduq! Arxamızda bir eded bele qara qepiyimiz yoxdu, amma camaata milyonlarla borcumuz var. Sen bunun ne demek olduğunu bilirsen? Sene dedim o son yatırımı etme! Dinlemedin!!! Biz baaaat-dıqqqqq! deye Fazil telefonda deliler kimi qışqırırdı...

Eldar sanki indi yuxudan oyanmışdı... Eşitdiklerine inana bilmirdi... Telefon elinden sürüşüb yere düşerek:
- Nece yeni biz batdıq?! Nece yeni iflas olduq? Nece yeni? Nece?! Nece? Nece?! deyerek üreyini tutub yere

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>