plandan. Hele Pervane?! Pervane ümumiyyetle başına geleceklerden bixeber idi.... *** Eldarı defn etdikden sonra Rena Besti gile getse de Fazil getmemişdi. Eve gelib en vacib eşyalarını ve seyfde saxladığı pulları götürüb Renaya mektub yazaraq hava limanına yollanmışdı... Saatlar sonra Rena Fazile zeng vurduqda artıq ona zeng çatmırdı. Çox narahat olsa da Bestini qoyub çıxa bilmirdi. Bir an evvel axşam olmağını arzu edirdi... Qonaqlar dağılan kimi Rena qızları da götürüb eve yollanmışdı. Qonaq otağına girer-girmez masanın üstünde mektubu görüb elleri ese-ese açaraq oxumağa başladı... - Rena, sen bu mektubu oxuyanda men artıq uzaqlarda olacam. Bilirem bele etmemeli idi. En azından seninle sağollaşmalı idim. Amma cesaretim çatmadı. Bir müddet burda olmayacam. İşleri yoluna qoya bilsem qayıdacam. Qoya bilmesem yox! Sabahdan borclular gelib qapını kesdirecek. Ne edeceyimi bilmediyim üçün gedirem. Belke de bu etidyime göre meni heç vaxt efv etmeyeceksen. Amma Rena senden artıq derecede xahiş edirem meni anlamağa çalış! Qızlara yaxşı bax! Meni bağışlayın! Sizi çox sevirem! Rena bayaqdan gözünde sıxıb saxladığı göz yaşlarını serbest buraxmışdı. İsti göz yaşları üzünü yandırdığı kimi, yanağından axdıqca sanki içine süzülür ve qelbini de yandırırdı. İnana bilmirdi. Fazil bir qorxaq kimi iki qız uşağını, evdar bir qadının üstüne, üstelik arxasında borcla atıb qaçmışdı. *** Aradan 3-4 gün keçmiş, Eldarın ölümü, bu hadisenin xüsusile de meşuqesinin evinde olması, dilden-dile yayılmışdı... Besti müflis olduqlarını öyrenib deliye dönmüşdü. Durmadan Eldarın dalınca lenetler oxuyub, üsyan edirdi. Gülşenin ise ilk işi evi satdığı çıxarıb, tezlikle o evden qurtulmaq idi. Qorxusundan heç orda qalmır, refiqesi gilde geceleyirdi. Raufsa qeribe bir boşluq içinde idi. Atasının ölümüne hedsiz üzülse de, sanki çiyninden yük götürülmüşdü. Özünü illerle mehbus heyatından qurtulmuş biri kimi hiss edirdi.... Artıq özgür idi.... Geriye yalnız Pervane ile danışıb, bu "şou"ya son vermek qalırdı...

<< 1 ... 4 5 [6]