Bahar yeni ayaqqabıların tesiri ile yaralanmış dabanlarını yuxarıda tutub, ağrıdan canını qurtarmağa çalışırdı. Yaşar dodaqlarını arxaya aparıb dişleri arasında sıxdı. Ne ise demeliymiş kimi hiss edirdi özünü.
-Seni incideceyini bile-bile bunu etmemeli idin,- sonunda deyecek söz tapsa da ünvanlanan şexs tam olaraq anlamamaqda haqqlı idi. Bahar qaşlarını aşağı endirdi.
-Deyirem ki, eger ayaqlarını bele edeceyini bilirdinse niye dikdaban ayaqqabıları geyinib özüne ezab verirsen? Heç başa düşmürem siz qadınları,- kiçik tebessümle başını yırğalayan Yaşar növbeti döngeni döndü.
-Bilmirdim,- Bahar qaşlarını qaldırmışdı artıq ,gözler ise avtomobilin penceresinden seher saatlarına uyğun izdihamda, insanlar ile qaynaşan küçelere yöneldi.Bu, söz ele qeribe deyilmişdi ki, Yaşar derhal onun üzüne baxmamaq üçün özünü dayandıra bilmedi.
-Meni bu qeder incideceyini bilmirdim,- Bahar tekrarladı, bu defe zerif köksünü ötürdü, sarı saçlarını alnından arxaya doğru daradı. Gözleri gah pencereden ,gah da qabaq şüşeden belli olmayan yerlere doğru istiqametini deyişir ,lakin heç ne görmürdü. Onun gördüyünü ise Yaşar görmürdü. Bahar ,onun sirleri, onun qaynayıb-daşan ve bunu belli etmeyen içi , onun gözlerinde özünü biruze veren qemi, kederi...
Yaşar susdu, Bahar da danışmadı. Aralarında böyük , qaranlıq , çox qorxulu uçurum yarandı. Heç biri o uçurumdan çıxa bilmek üçün biri-birine el uzatmadı.
Maşın dayandı ve ikisi de qapını açıb tek imişler kimi eve doğru addımladılar.Baharın dabanları sürtülüb qanamışdı. Yaşar da bunu yaxşı hiss edirdi, amma biruze vermirdi. İçeride heç kim yox idi. Yaşar işe getmediyi üçün Fateh onu şirketde evezlemeli olmuşdu, Yuliyanın evde olmamasında ise teeccüblenmeli heç ne yox idi.
Bahar iki gündür uzaq düşdüyü otaqlarına girdiklerinde özünü ata ocağına geri qayıdan esger kimi hiss etdi. Bir neçe ay evvel buraya ilk defe addımını atdığı hemin gün yatsaydı yuxusuna bele girmezdi ki, bir gün bu otaq üçün bu qeder darıxacaq. Yanaqları ehmalca dartıldı ve

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 15 >>