Eşq "Pervane"si (Real)

Bölüm 14....

Sen getdin! Üzünde xeyanet yarası qalsın! Her gece sol yanın, qelbin ağrısın. Verdiyim emekler sedaqet olsun, Keçmişin xeyanetle möhürlü qalsın! Yadlarla el-ele günün birinde, Hele menim qoxum varken sinende, Utanc gözyaşını buraxıb mende, Sen sevdamı yarım buraxıb getdin... Gederken qelbimi yanına alıb, Sen meni derdlerle xeste buraxıb, Eşqimi, sevdamı yasda buraxıb, Canımı ateşden güllere sarıb, Sen menim ahımı alaraq getdin! *** Rauf ateşin qaynağı, men ise deli bir pervane idim. Men onun yalançı işığına aldanıb, özümü bilerek ateşe atıb yandırdım. Bu olanlarda menim de günahım böyükdür, bilirem. Amma men dörd bir yanımı saran bu xeyanetlere layiq deyildim. Lenet olsun, layiq deyildim... Xeyanet!... Heqiqeten, nedir xeyanet? Bir kitabda oxumuşdum. "Ruhumuzun zamanla yaxşılaşan, amma daima izi qalan beş yarasından biridir xeyanet!" Nece de doğrudur... Mence xeyanet hem de insanın heyatda yaşaya bileceyi en acı tecrübelerden biridir. Eslinde xeyanet edenin kimliyi önemli deyil. Eger biri güveninizi yıxarsa, qelbinizde yaxşılaşması uzun zaman alacaq bir yara açar. Bezen bu yara heç bağlanmaz. Xeyanet eden şexse güvenmeye çalışdıqca ise o yara daha da böyüyer. Men bir ay içinde en çox sevdiyim üç şexsden eyni anda xeyanet yarası almışdım. Üçü de küreyimden namerdce vurulan xencer yarasına benzeyirdi. Amma bir ferq var idi... Xencer yarası zamanla sağalır, xeyanet yarası ise esla... Men eyni anda bu üç yaranı nece saracaqdım?! Bunu heç özüm de bilmirdim.... *** Bu günki günüm mehv olmuşdu... Xoşbextlikle açılan seherim, hüsranla bitmişdi... Özünün etdiyi şerefsizlik bes deyilmiş kimi gederken geriye qalan en deyerli varlığımı da zenn altında buraxmışdı. Men Raufun mene Nezrin haqqında dediklerine inanmasam da üreyime şübhe toxumları sepilmişdi artıq. Ordan nece ayrıldığımı, eve nece gelib çatdığımı xatırlamıram bele. Havanın istisi bir yandan, Raufun mene vurduğu od diger yandan ele bir ateş salmışdı ki canıma hamama girib

[1] 2 3 ... 7 >>