duşu açaraq bir müddet soyuq suyun altında qalmışdım. Bu an bir arzum var idi. Sadece yox olmaq. Cismim bir kenara, menim ruhum ağrayırdı. Ağlamaq isteyirdim, amma ağlaya bilmirdim. Men sadece boğulurdum.... Bir az serinledikden sonra çıxıb saçlarımı bele qurulamadan yerime uzanaraq gözlerimi berk-berk yummuşdum. Bir an evvel yuxuya getmek ve oyandığımda her şeyin yuxu olduğunu görmek isteyirdim. Amma Raufun sözleri hele de qulaqlarımda cingildeyirdi... Allahdan bir an evvel bu kabusun bitmeyini dileyirdim... Bir müddet sonra anamla Lemanın sesi evi almış, onların sesine oyanmışdım. Ne zaman, nece yuxuya getmişdim heç özüm de bilmemişdim. Eve geldiyimde anamgil evde olmadıqları üçün menim geldiyimden xebersiz idiler. Menim Raufla birge olduğumu sanırdılar... Saata baxdığımda artıq 2 saatdır ki, yatdığımı görüb yerimde dikeldim. Her zaman yuxudan oyanan kimi ilk işim telefona baxmaq olduğundan qeyri-ixtiyarı elimi telefona atmışdım. Nezrinden cavabsız beş zeng ve: - Salam Peri. Hardasan? Niye cavab vermirsen? Menimle mütleq elaqe saxla! - deye bir mesaj vardı. Telefonu qırağa qoyub yastığa söykendim. Başım ve ayaqlarım dehşet ağrayırdı. Ayağa durmağa taqetim yox idi. Anam meni görüb: - Bağışla qızım, bilsek yatmısan sessiz gelerdik deye üzrxahlıq etdi. Anam ona cavab vermediyimi görüb yanıma gelerek: - Qızım yaxşısan? Ele bil rengin boğulub - deyerek elini alnıma toxunurdu ve bir anda: - Aman Allahım, sen yanırsan ki! Bes niye bize xeber etmemisen? Tez gelerdik - deyib telaşla ayağa qalxıb termometri getirmeye getdi... Qızdırmam 38-i keçmişdi. Anam mene mürebbeli çay ve qızdırma salan derman verib başımın üstünde oturub qızdırmamın düşmesini gözleyirdi. Amma düşmürdü ki, düşmürdü... Axşama doğru qızdırmam xeyli qalxmışdı. İçdiyim hebler qızdırmamı salmadığı üçün anam mene iyne vurmaq qerarı almışdı. Amma teessüf ki, evde iyne yox idi. Anam bu gün olanlardan xebersiz olduğu üçün mene: - Qoy Bestiye zeng edim, Rauf iyneleri alıb gelsin. Seni bele qoyub gede bilmirem.

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>