çevirdi.. Günel ağlayırdı! Rauf esebi şekilde bir daha "offf" deyib gözlerini yumaraq tekrar açmışdı.. Meyus baxışlarını Günelin simasında gezdirib, üzüne düşen saçlarını qulağının dibine vererek: - Bağışla! Bağışla meni!.. Sene qışqırmamalı idim.. Bu olanlarda senin heç bir günahın yoxdur.. Son zamanlar her şey o qeder üst-üste gelir ki.. Hec bilmirem neyi nece edim.. Çox esebiyem.. Bağışla, gözelim! Rauf danışdıqca Günel iç çekerek ağlayırdı..Rauf Güneli sinesine sıxaraq saçlarını oxşamağa başladı.. -Her şey yaxşı olacaq! - deye geleceye ümid ederek danışsa da Günelin sakit ağlamağı hönkürtü ile evez olunmuşdu... Rauf Günelin onun üstüne qışqırdığına göre ağladığını zenn etse de eslinde Günelin xeyalları puç olmuşdu.. 2 ildir arzuladığı bahalı heyat elinden çıxmışdı... Geleceyi bir daha mehv olmuşdu.. İndi onu düşündüren tek şey adına xelel gelmeden Raufu özünden nece uzaqlaşdıracağı idi...Onun Raufa olan sevgisi yalnız Raufun zenginliyi qeder idi.. Eger ki, bu zenginlik yox idise demek ki, ortada tutuna bilecekleri bir sevgi de yox idi. Olmamalı idi de.. O kasıb bir heyata layiq deyildi.. Onun geleceyi hele qarşıda idi.. Gencliyini, gözelliyini, savadını Raufla birge sefil bir heyat sürerek keçire bilmezdi.. Tezlikle bu "şou" ya son qoyacaqdı..

<< 1 ... 5 6 [7]