Amma men bir defe bu yolda yanmışdım. O günden heç kimin işine qarışmayacam deye özüme söz vermişdim. Meni bağışla! - deyerek ayağa qalxıb getmek isteyirdi ki, Pervane onun qolundan yapışıb: - Getme deyerek özüne doğru çekdi ve onu qucaqlayıb hönkürtü ile ağlamağa başladı... Nezrin de Pervaneni qucaqlayıb saçlarına sığal çekerek: - Ağla, ağla için boşalsın. Amma bu son ağlamağın olsun. Çünki bu dünyada heç bir kişi qadının göz yaşına deymir. Bunu yadından çıxarma! deyerek ona teselli vermeye çalışdı... Hemin gün Nezrin axşama kimi Pervaneni yalnız buraxmadı. Pervane iki gündür içinde yığılan bütün ağrı-acısını Nezrin ile bölüşerek xeyli rahatladı. Rena xanımın zeng edib işe qebul olunduğunu söylemesi ise az da olsa onun üzünü güldürdü... *** Raufla ayrılığımızdan bir hefte keçmeyine baxmayaraq men bütün günü ruh kimi gezir, kimse meni danışdırmadıqca ağzımı açıb bir kelme bele demirdim. Anam mene baxıb vicdan ezabı çekse de elinden heç ne gelmirdi. Bir defe Besti xanımla bu haqda danışaraq Raufun niye bele etdiyini soruşmuşdu. O ise: - Oğlum onsuz da onu sevmirdi. Sadece Eldarın qorxusundan razı olmuşdu. Men de Eldardan qorxurdum. Yoxsa evvelden bu işe razı olmazdım! - dediyi zaman anam ağzını açıb, gözünü yummuş, hetta onlara beddua bele etmişdi. Ondan sonra bütün ipler qopmuş ve elaqe tamamile kesilmişdi... Günel ise Raufun müflis olduğunu öyrenib onu terk etmişdi. Bunu Nezrin Güneli başqa bir oğlanla gördükden sonra öyrenmişdi... Nezrin Günele yaxınlaşıb salam verdikden sonra oğlan onları yalnız buraxaraq maşına keçmiş: - Seni maşında gözleyirem söylemişdi... Nezrin teeccüb içinde: - Bes Rauf? Ne oldu sizin böyük sevginize? Ne tez yeni sevdaya düşdün? deye teeccüble soruşduğunda Günel: - Raufla ayrılmışıq. Onu sevmediyimi anladım. Sadece keçici hissler imiş. Kenana qaldıqda ise iş yoldaşımdır - deye cavab vermişdi... - Bes Rauf? Ne yaxşı bele tez senden el çekdi? deye soruşduğunda: - Düzü Rauf bunu uzun zaman hezm ede bilmedi. Meni çox incitdi. Her yerde yolumu

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>