göz gezdirib, sonra: - Seni gorbagor olasan Eldar! Gör bizleri ne güne qoydun? - deyerek durmadan ona qarğış yağdırmağa başladı. Pervanenin donuq veziyyetde onu izlediyimi görüb önce: - Evde heç kim yoxdu? deye soruşdu. Pervane başı ile "yox" deye işare etdikden sonra o: - Qızım, Rauf bir sehvdir edib. Çox peşmandır. Gel keç onun günahından. Uşağım elden gedir. Ne olar mene yardım et deye ağlamağa başladı. Pervane ne gözlerine, ne de qulaqlarına inana bilmirdi. Rauf üzsüz idi, anası ise ondan da üzsüz... Artıq bu "şou" ya döze bilmeyi: - Men sizin üçün ne ede bilerem? Bura niye gelmisiz? Anlamadım! deyerek ses tonunu deyişdi. - Men düşündüm ki.... - Ne düşündünüz? Ne?! Düşündünüz ki, siz gelib burda bir-iki göz yaşı tökeceksiz ve men de qaça-qaça Raufun yanına gedecem, elemi? Yanılmısız! deyerek sesimi qaldırdım. Onun susduğunu görüb: - Daha çox yaxında anama "Rauf sevmirdi de Pervaneni, ne edim?!" deyen siz deyildinizmi? Siz nece insanlarsınız? Xahiş edirem evimi terk edin! deyerek elile çöl qapısını gösterdi. Besti xanım ayağa qalxıb qapıya doğru gede-gede: - Berekallah terbiyene! Men de seni adam bilib gelmişdim. Ele Rauf düz edib senden ayrılıb - deye donquldandı. Pervane eslinde ona onun dili ile cavab vermek istese de terbiyyesi buna izin vermemişdi... Sadece "Ayıb olsun!" deye bilmişdi... Besti xanım getdikden sonra onun bedeni esebden esirdi. Özünü ele almaq istese de bunu bacarmırdı. Elinden ağlamaqdan başqa heç ne gelmirdi. Besti xanım da eynile oğlu kimi zeherini axıdıb getmişdi... Bu söhbetden sonra uzun zaman onlardan xeber alınmamışdı... *** Zaman ötdükce ne anamın, ne de menim aldığım maaş bize yetmirdi. Çünki hem ev kiresi, hem Lemanın hazırlıq pulu, hem de gündelik xerclerimiz ayı-aya calamağa ancaq çatırdı... Ona göre de CV hazırlayıb bir neçe xarici şirkete göndermişdim. Eger qebul olardımsa müellimlik işini saxlayacaqdım.. CV gonderdikden qısa zaman erzinde meni bir neçe şirkete çağırsalar da verdikleri emek haqqı meni qane etmediyi üçün

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>