ayağa boşluqlarla dolu idi...Heyatımda yaranacaq bir işıltıya o qeder çox möhtac idim ki... Deyesen o işıltı yavaş-yavaş parlamağa başlayırdı... *** Başım işe nece qarışmışdısa saatdan bele xeberim yox idi. Telefona gelen zengle bayaqdan ayrıla bilmediyim kompüterden başımı qaldırıb telefona baxdım. Cavidan idi... - Alo! deye utancaq sesle cavab verdim. - Salam dostum! Necesen? Yeqin ki, artıq sene dostum demekde heç bir problem yoxdu. Hem dünen özün yazdın axı menden yaxşı dost olar. Odur ki, bundan bele menden qurtuluş yoxdu. "Of Cavidan, off! Yene dilotu yemisen ele bil. Durmadan danışıb durursan. Qıza necesen deyib özün de danışmağa imkan vermirsen!" deyerek yeniden gulmeyime sebeb olmuşdu... Bu insan menimle her danışanda mütleq üzümü güldürürdü. Telefonda hal-ehval tutduqdan sonra Cavidan: - İşden çıxanda imkan varsa görüşek, bir az söhbet edek. Mümkündür? deye soruşdu... - He, olar! Saat 7-de görüşe bilerik deyerek görüş teyin etdikden ve biraz da danışdıqdan sonra zengi sonlandırmışdıq. İş çıxışı anama zeng edib bu gün bir az gec geleceyimi, Cavidanla görüşeceyimi söyleyib onu xeberdar etmişdim... *** Cavidanla görüşüb bir restorana gederek önce şam yemeyi yemişdik. Çox qeribe idi ki, men bu yad insanın yanında ne utanırdım, ne de ki sıxılırdım... Raufla nişanlı olduğumuzda onunla üz-üze oturub söhbet etmeye çekindiyim halda, Cavidanın yanında özümü çox rahat hiss edirdim. Belke de bu atmosferi o yaratdığı üçün men bu qeder rahat idim. Yemeklerimizi yedikden sonra Cavidan: - Hee, sulu göz, danış görek kimsen, kimlerdensen? deye zarafat etmeye başladı. - Sulu göz? deye teeccüble ona baxdığımda Cavidan gülerek: - He, he sulu göz! Seni ilk gördüyümde de ağlayırdın, ikincide de böyük ehtimal sehere kimi ağlamışdın. Çünki gözlerin şiş idi ve bu menim nezerimden yayınmamışdı. Kimdir seni bu qeder üzen? Nedir seni bele ağladan? deye ard-arda suallar vermeye başladı... Özümden asılı olmadan gözlerimden axan yaşlar her iki yanağım boyu süzülmeye başladı... Özümü ne

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>