ele hey Fatehin qarasınca şikayetlenirdi.
"Zibile qalsın! Eger atam çağırmasa idi ve daha sonra Bahar cemi bir defe açmağa cüret etdiyi söhbetden qaçmağa başlamasaydı , her şey başqa cür olacaqdı."
Kim bilir, belke, Yaşar indi Baharla birlikde kende de gederdi.
Yaşar öz düşüncelerinde o qeder itib-batmışdı ki, elini masanın üzerine nece vurduğunu da hiss etmedi.
-Yaşar bey? Yaşar bey?- Ayaz teeccüb içerisinde ona baxırdı.
-He?- Yaşar seksendi, -Ne olub?
-Siz , yaxşısınız?
-He, yaxşıyam, - Ayaz yeniden evvelki veziyyete qayıdan müdirinin onu yola verdiyini çox gözel görürdü. O, işle bağlı sualını bir daha tekrarladı, amma Yaşar israrla eşitmemekde idi.
"Bir deqiqe! İndi niye gede bilmirem ki? İndi getmeyim üçün engel varmı? He, düzdür! Menim kende gedib, qayınata ve qayınanma baş çekmeye tam ixtiyarım var, her-halda! Kim deyir ki yoxdur?"
Yaşar öz qalibiyyetine sevinen elm yarışının iştirakçısı kimi gülür ve yerinde qurcalanırdı.
-He, Ayaz, ne deyirdin?- onun bu hereketlerini heyretle seyr eden Ayaz gözlerini döyürdü.
-Deyirem , müşterini bu gün çağıraq ,söhbet etmek üçün?
-Yox, men bu gün tez çıxacam ve növbeti hefte erzinde ofise gelmeyecem.Sen özün bir neçe gün idare et ,olar?- adeten işden ayrılmalı olduğu üçün esebileşen Yaşar ,bu defe sevincek elan etdiyi ,hem de 3 illik iş heyatı boyunca ilk olan tetiline çox sevinirdi. Bu, Ayaz üçün yenilik idi, özüde çox xoş yenilik.
Bahar onu görüb teeccüblenen anasına ele sarılmışdı ki, heç buraxmaq istemirdi. Bir ömür boyu anasının ağuşunda olmaq, onunla ağlamaq ve gülmek, belke de yegane arzusu olardı, teki onu boğan bu heyatdan canını qurtarıb, bütün ömrünü anasına ve ona qayğıya hesr etmeye ona icaze vereydiler.
-A qızım, bu ne işdir? Men yaxşıyam ,Allaha şükür, sen niye bu boyda yolu gelmisen axı? - yataqda uzanan ve dediyi kimi yaxşı görünmeyen Şebnem xanım, qızını özünden ayıraraq dillendi ve üzünü arxada, getirdiyi çantaları boşaltmaq ile meşğul olan Isgendere tutdu.
-Bu , uşaqdır, sene ne olmuşdu

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>