de qurbanlıq qoyun olmaq isteyiremse demek isteyirsen he? Besti xanıma da bravo! Onsuz da her zamanki kimi bütün ssenari ve şoular onun başının altından çıxır - deye sesimi yukseltdim. Esebden az qalırdım onu boğub öldürüm... - Yaxşı da Pervane, niye naz edirsen? Bilirem hele de meni sevirsen. Guya indiden bele kime gedeceksen ki?! Bax çox naz aşiqi usandırar demedi deme deye dişlerini ağartdı... Hemin an sanki başımdan aşağı qaynar su tökdüler ve men içimde olan bütün hirsimi bir anda qusaraq: - Sen nece şerefsiz, utanmaz, üzsüz birisen İlahi! Ne yaxşı ki, Allah bizi ayırdı. Men nece kor olmuşam. Yoxsa men dünyanın en bedbext qadını olardım. - Ey bura bax, ağzının danışığını bil! Bu ne danışıqdı?! Senin qarşında başqaları yoxdu deye yene de kiminse varlığına işare etdi. Amma men hele de ne dediyini anlamırdım ta ki, men ona "Redd ol heyatimdan ve bir daha qarşıma çıxma!" deyerek üzümü dönderib getmek istedikde yeniden qolumdan vehşi kimi tutaraq ağzından son cümlesini cixarana qeder... - Demek Günel düz deyirmiş! Bir dılğıra göre indi mene naz edirsen, amma gün gelecek peşman olub özün geleceksen! Ayaqlarıma düşeceksen. Bax onda da men seni qebul etmeyecem deyerek qolumu möhkem-möhkem sıxırdı... Qolumun ağrısından zorla ağzımı açıb: - Birincisi dünyada bir tek sen ve men qalsam yene de sene gelmerem. İkincisi ise sen onun kesilib atılan dırnağı bele ola bilmezsen dediyimde elini göye qaldırıb meni vurmaq isteyirdi ki, üzüne deyen zerbe ile yere yıxılması bir oldu... O idi... Cavidan idi... Gözlerime inana bilmirdim. Menim imdadıma yetişmişdi. Onu gördüyümde anasını itiren ve aniden tapan köre uşaq tek nece sevinmişdimse göz yaşlarım bulaq olub axırdı... Bilmirdim Raufun mene dediyi sözleremi, bilmirdim qolumun ağrısınamı, yoxsa Cavidanın gelişinemi ağlayırdım... Rauf üzünü tutaraq bir mene, bir Cavidana baxıb: - Bax bu da sübut! Qurd dedim qulağı çıxdı. Çox iyrencsen. Sen de ele Günelin tayısan deyirdi ki, Cavidan: - Kes sesini qoduq! İyrenc sensen ve senin kimi

<< 1 2 [3] 4 5 ... 10 >>